{سحا نامه}

گاهِ غریبی است...

حال و هوای اربعین حکمفرماست و جاذبه ی مغناطیس حسینی دل ها و جان ها را بسوی خود می کشد.

امام حسین(ع) امام خوبی هاست ولی امام فقط خوب ها نیست. چه بسیار گنهکاران و خطاپیشگانی که عشق به اباعبدالله(ع) و راه مقدسش، دل هایشان را متلاطم و متحول کرده است...

نمی توانم عمق و ژرفای این جاذبه و شور و شعور را در قالب واژگان و جملاتی نارسا بگنجانم...

مثل سالهای گذشته، جامانده ای از قافله ی عاشقان حسینی هستم که در آستانه ی اربعین بسوی سرمنزل عشق و هیجان الهی راه می پیمایند...

امید که توفیق معرفت و زیارت اباعبدالله الحسین(ع) نصیب تمام دلباختگان و دلسوختگان خاندان اهل بیت(ع) گردد ان شاء الله...

گویی آسمان بغض کرده و زمین تشنه ی بارشی از جنس عشق به آل الله است...

گاهِ غریبی است... کاش باران بیاید...!

نکته ی 1:
از خود بپرسید که آیا این موضوع 10 سال دیگر هم برایم مهم است؟ به این شیوه می توانید مسئله را از دیدگاهی آرام تر بنگرید./

نکته ی 2:
از خود بپرسید که بدترین نتیجه ی کاری که باعث عصبانیت من شده چیست؟ اگر کسی جلوی صندوق فروشگاه از شما سبقت گرفت، سپری کردن سه دقیقه بیشتر، مسئله ای آن چنان مهم نیست!!/

نکته 3:
تصور کنید که خود شما نیز همان کار را انجام می دهید (کاری که موجب عصبانیتتان شده است). با خود روراست باشید و قبول کنید که گاهی اوقات شما نیز کاری می کنید که دیگران را عصبانی می کند... . بعضی مواقع این مسئله تصادفی است. آیا از خود نیز عصبانی می شوید؟/

نکته 4:
از خود بپرسید: آیا طرف مقابل این کار را به طور عمدی در مورد من انجام داده است؟ در بسیاری از مواقع متوجه خواهید شد که این مسئله فقط بر اثر بی دقتی و تعجیل رخ داده است و کسی نمی خواست شما را ناراحت کند./

نکته ی 5 :
سعی کنید قبل از گفتن هر کلامی تا عدد 10 بشمارید. این کار رابطه ی مستقیمی با عصبانیت ندارد، ولی ممکن است صدمات ناشی از عصبانیت را به حداقل برساند./

بصیرت سواد نیست بینش است...

بصیرت ;
یعنی اینکه بدانی ممکن است همسرِ پیامبر, در برابرِ راهِ پیامبر ایستاده باشد;

بصیرت;
 یعنی اینکه نگاهت به "شخصیت" ها نباشد ; بلکه همواره به "شاخص"ها چشم بدوزی;

بصیرت;
 یعنی اینکه بدانی حتی مسجد ,می تواند "مسجد ضِرار"باشد و پیامبر (ص)آن را خراب کند و به زباله دانیِ شهر تبدیل نماید;

بصیرت ;
یعنی اینکه قرآنِ روی نیزه تو را از قرآنِ ناطق , منحرف نکند;

بصیرت ;
یعنی اینکه بدانی جانباز صفین می تواند قاتل حسین(ع)در کربلا باشد;

بصیرت;
یعنی اینکه بدانی در جنگ با فتنه نمی توانی آغازگر باشی اما تا ضربه نهایی , نباید از پا بنشینی;

بصیرت;
یعنی اینکه نگذاری فتنه گران, شیرت را بدوشند یا بر پشتت سوار شوند;

بصیرت ;
یعنی اینکه" مالک اشتر"ها را به تندروی و "ابوموسی اشعری" ها را به اعتدال, نشناسی;

بصیرت;
یعنی اینکه بدانی "معاویه"ها,به سست عنصرهای سپاهِ علی(ع) " دل بسته اند;

بصیرت
یعنی اینکه بدانی تاریخ, تکرار می شود; نه با جزئیاتش; بلکه با خطوط کلی اش;

مسجد ضرارها

قرآن بر نیزه کردن ها

حکمیت ها

خشک مغزی ها

سابقه فروشی ها و ...


پس انتخاب با خودمان است که ؛

اهل بینش باشیم یا اهل سواد

اهل خواندن باشیم یا اهل فهمیدن

جزئیات تاریخ را بخوانیم یا خطوط کلّی آنرا بدانیم...

بازنشر از روشنگری

قسمت هایی از وصیت نامه ی شهید صیاد شیرازی:

بسم الله الرحمن الرحیم 

الحمد لله رب العالمین و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین و سلم.

انالله و انا الیه راجعون

خداوندا! این تو هستی که قلبم را مالامال از عشق به راهت، اسلامت، نظامت و ولایت قرار دادی؛

خدایا! تو خود می دانی که همواره آماده بوده ام آن چه را که تو خود به من دادی در راه عشقی که به راهت دارم نثار کنم. اگر جز این نبودم آن هم خواست تو بود.

پروردگارا رفتن در دست توست، من نمی دانم چه موقع خواهم رفت ولی می دانم که از تو باید بخواهم مرا در رکاب امام زمانم قرار دهی و آن قدر با دشمنان قسم خورده دینت بجنگم تا به فیض شهادت برسم.

خداوندا ولی امرت حضرت آیت الله خامنه ای را تا ظهور حضرت مهدی(عج)، زنده، پاینده و موفق بدار.

آمین یا رب العالمین – من الله التوفیق

علی صیاد شیرازی، 19 دی ماه 1371 – 15 رجب 1413

رفاقت یعنی در هم آمیختگی دل ها و دست ها با هم...

رفاقت، فراتر از یک ارتباط معمولی است، مخلوطی است از عقل و احساس...

پیوندی است مستحکم و پایدار که به هر تندبادی نمی لرزد، فرو نمی پاشد...

هر رفاقتی که یکی از دو عنصر عقل و احساس را نداشت، دیری نمی پاید و دیر یا زود فرو می ریزد... این را کسی (این حقیر) می گوید که خودش تجربه و توان آغاز و فروریزش این جور رفاقت ها را داشته است... رفاقت هایی که شاید در ظاهر، ریشه دار و عمیق به نظر برسد، اما در باطن سست، توخالی و پوشالی است...

البته رفاقتی که سرشار از عقلانیت و خالی از احساس باشد، تقریبا نادرست است، و اما چه بسیار رفاقت های ناماندگاری که آکنده از احساس و تهی از عقلانیت اند.

رفاقت مقدس است، آن را با رفیق بازی اشتباه نگیریم، چون با رفیق باید زندگی کرد، نه بازی...

دارو و دوست!

هر دو دردها را تسکین می‌دهند...

با این تفاوت که «دوست»...نه قیمت دارد؛نه نیاز به بیمه ی حمایتی ؛چون خودش حمایت است!

نه مقدار دارد ؛نه تاریخ انقضا،بلکه هر چه قدیمی ‌تر باشد ، اثرش عمیق ‌تر و شفابخش ‌تر است!

هر دارو معمولا برای دردی مؤثر است ، و برای یک درد دیگر مُضِر...؛ 

اما دوست، بر هر دردی دواست!

مهدی جانم!

چقدر کم از تو می نویسم و تو چه بسیار مرا یاد میکنی!

آنقدر عاشقانه می خواهم تو را  در آغوش بگیرم و سر به شانه ات بگذارم که حد و وصفش را نمی دانم چگونه بنگارم!

بی وفایی ها و بی معرفتی ها و نارفیقی هایم را به پای کم بودنم بگذار...

دعا کن برایم تا برسم به خاک پای دوستدارانت...

دستم را بگیر در این بحبوحه های دشوار، در این دنیای پر از پلیدی و آکنده از زشتی...

دستم را بگیر که تو زیباترین و دلپذیرترین نماینده ی خدایی...

کربلایی ها التماس دعا...

السَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَی الاَْرْواحِ الَّتی حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّی سَلامُ اللَّهِ [اَبَداً]

ما بَقیتُ وَ بَقِیَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّی لِزِیارَتِکُمْ

اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ

وَ عَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ

وَ عَلی اَوْلادِ الْحُسَیْنِ

وَعَلی اَصْحابِ الْحُسَیْنِ