اگر کربلا در کربلا بماند و «امام حسین(ع) و عاشورا» تا «امام مهدی(عج) و ظهور» امتداد نیابد، قطعا راه را خطا رفته ایم...
برای مشاهده متن بیانیه «گام دوم انقلاب» خطاب به ملت ایران اینجا کلیک کنید.
سال 1396 هجری خورشیدی هم به گنجینه ی سال های پیشین پیوست و افسار ماه ها و هفته ها و روزها را به دست سال 1397 سپرد.
سال 96 سالی پر از خاطره و مخاطره بود، سالی که در عین تلخی، شیرینی های خاص خودش را هم داشت.
زلزله های دردناکی رخ داد که از دست دادن عزیزان و آسیب دیدن محرومان کام بسیاری را تلخ کرد؛
کشتی سانچی با جمعی از هموطنان عزیزمان در اعماق دریا سوخت و پهلو گرفت؛
کوه بشکوه دنا، مدفن مسافران پرواز تهران-یاسوج شد؛
اما در پس همه ی این حوادث و فجایع غم بار ، صحنه های بدیع و شگفتی از همبستگی و پیوستگی و همدلی و همراهی مردم در مددرسانی به محرومین و آسیب دیدگان و دلجویی از مصیبت زدگان رخ نمود.
همچنین نا آرامی هایی در دی ماه 96 اتفاق افتاد و عده ای کوشیدند تا اعتراضات و شکایات بحق مردم نسبت به اوضاع نامناسب معیشتی شان را به تقابل مردم با نظام معرفی کنند؛
ولی باز هم روحیه ی مستحکم انقلابی و غرور ملی و دینی مردم به صحنه آمد و حماسه های کم نظیری از پیوند امت و انقلاب همچون راه پیمایی تماشایی سالروز پیروزی انقلاب اسلامی به تصویر کشیده شد.
ضمن تبریک و شادباش ایام عید سعید نوروز، امیدوارم که سال 1397 خورشیدی، سالی سراسر خیر و برکت و عافیت و سعادت برای تمام مخلوقات و موجودات و در یک کلام، کائنات باشد.
ان شاء الله در سال نوینی که پیش رو داریم، یادمان بیاید و بماند که هزار و صد و خرده ای سال است که بشریت در حال چشیدن طعم یتیمی است... یتیمی از جنس غیبت و غربت آخرین ذخیره ی موعود الهی...
او منتظر ماست که ما برگردیم، ماییم که در غیبت کبری ماندیم...
برگردیم و برش گردانیم...
درباره ی فاطمیه و فجایعی که بر حضرت زهرا وارد شد، زیاد شنیده ایم و خوانده ایم و گریسته ایم .
اما راستش را بخواهی فکر می کنم که اگر این ناله ها و اشک های خالصانه راهی برای پیمودن معرفت را بسوی ما باز نکند، تاثیر کمی خواهد داشت.
حضرت زهرا به شهادت رسید اما واقعا چرا؟ حضرت فاطمه از از علی بن ابی طالب دفاع کرد چون علی همسرش بود؟ از علی پشتیبانی نمود چون داماد پیامبر بود؟ جان نثار علی شد چون پسر عمویش بود؟ هرچه می اندیشم می بینم هیچ یک از این نسبت های ارزشمند، نمی تواند دلیل مناسب و قانع کننده ای برایم مهیا کند در مقابل مصیبت هایی که حضرت زهرا کشید...
نقل است که بعد از آن حوادث، عمر بن خطاب به عایشه گفت:«زمانی که می خواستم با لگد به در بکوبم، تمام نفرت های خود از تعصبات قبیله ای را در وجودم سرشار کردم و هنگام اصابت در به بدن فاطمه، صدای خرد شدن استخوان های او را به وضوح شنیدم...»
وقتی از کنار این مطالب عبور می کنم، ابعاد تازه ای از عاشورای مادرمان را می فهمم... کینه ها و حسادت هایی که بعد از رحلت پیامبر(ص) به مرحله ی عمل درآمد و در عاشورای حسینی تجلی افزون تری یافت.
برگردم به پرسش های قبلی ام، امامت بود که فاطمیه را ساخت. یعنی چیزی که حضرت فاطمه در پاسداری از حریمش به شهادت رسید، ولایت و امامت بود. این حوادث باید اتفاق می افتاد تا اولا اتمام حجتی باشد با غاصبان حق امامت علی ابن ابی طالب(ارواحنا فداه) و پیروانشان. چون در پاکی و قداست و جایگاه والای حضرت زهرا نزد پیامبر، هیچ شکی برای هیچکس نیست.
و دوما حضرت زهرا به همه ما آموخت -اگر حتی نزدیک ترین نسبت را هم با پیامبر داشته باشیم- حرف امام زمان که پیش می آید، باید بین در و دیوار بمانیم. باید بر بازویمان تازیانه بزنند....وگرنه شیعه ی حقیقی نیستیم. فاطمیه کلاس انسان سازی و شیعه پروری است.
حتما بی ارتباط هم نیست که امام مهدی(ع)، سیره ی حضرت زهرا را روش و الگوی خود و شیعیانش در آخرالزمان بیان می کند، یعنی امام زمانمان دارد به ما می گوید اگر می خواهید مهدوی شوید، ابتدا باید فاطمی شده باشید...
خدایا! تا انقلاب مهدی،
از نهضت خمینی محافظت بفرما
خامنه ای رهبر به لطف خود نگه دار
دهه فجر گرامی باد...!
قسمت هایی از وصیت نامه ی شهید صیاد شیرازی:
بسم الله الرحمن الرحیم
الحمد لله رب العالمین و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین و سلم.
انالله و انا الیه راجعون
خداوندا! این تو هستی که قلبم را مالامال از عشق به راهت، اسلامت، نظامت و ولایت قرار دادی؛
خدایا! تو خود می دانی که همواره آماده بوده ام آن چه را که تو خود به من دادی در راه عشقی که به راهت دارم نثار کنم. اگر جز این نبودم آن هم خواست تو بود.
پروردگارا رفتن در دست توست، من نمی دانم چه موقع خواهم رفت ولی می دانم که از تو باید بخواهم مرا در رکاب امام زمانم قرار دهی و آن قدر با دشمنان قسم خورده دینت بجنگم تا به فیض شهادت برسم.
خداوندا ولی امرت حضرت آیت الله خامنه ای را تا ظهور حضرت مهدی(عج)، زنده، پاینده و موفق بدار.
آمین یا رب العالمین – من الله التوفیق
علی صیاد شیرازی، 19 دی ماه 1371 – 15 رجب 1413
مهدی جانم!
چقدر کم از تو می نویسم و تو چه بسیار مرا یاد میکنی!
آنقدر عاشقانه می خواهم تو را در آغوش بگیرم و سر به شانه ات بگذارم که حد و وصفش را نمی دانم چگونه بنگارم!
بی وفایی ها و بی معرفتی ها و نارفیقی هایم را به پای کم بودنم بگذار...
دعا کن برایم تا برسم به خاک پای دوستدارانت...
دستم را بگیر در این بحبوحه های دشوار، در این دنیای پر از پلیدی و آکنده از زشتی...
دستم را بگیر که تو زیباترین و دلپذیرترین نماینده ی خدایی...
یا حسین تو را آموخته ایم. دردل تو را اندوخته ایم. همه ی عمر تشنگی تو را سوخته ایم و در خنده و گریه، اندوه و شادی، افتادن و برخاستن، سپیده دم مژه گشودن و آخرین لحظه های هم آغوشی پلک ها، نام زیبای تو را زیسته ایم...
آیا در آخرین دم و بازدم، در تنهایی شفاف مرگ، با تو دهشت و وحشت تنهایی را خواهیم شکست؟ آیا تو می آیی و بر دیدگان بسته مان دیده می گشایی؟؟؟
آیا آفتاب محبّت خود را بر سایه ی سنگین غربت ما می گشایی؟؟؟
آیا در رگ هایی که عصای دست خون نیستند تا حیات را در اندام ها بدوانند، تو عصای دست هستی رنگ باخته مان خواهی شد؟؟؟
ای ذبیح عزیز! ای حلقوم تراوا! ای حنجره خنجر کشیده!
در هنگامه ای که حنجره هایمان را توان تراویدن نیست و حفره های عمیق زخم هایمان را مرهمی نیست و گودال سینه مان را نسیم نوازش ضربانی پر نمی کند، دستگیر قلبمان باش.
ای صبر عجیب!
فرشتگان را صبوری عجیب تو به حیرت افکند ونیزه، ترجمان آیات عجیب عظمت تو بود... دستمان بگیر تا شتاب های گیج به دامچاله های شرارت و شقاوتمان نیفکند.
درکمان بخش تا عظمت تو را دریابیم... سمت نگاه ما را به وسعت بی مرز خویش بچرخان و سوی چشم هایمان را به آفاق فهم و معرفت خویش برسان.
ای کریم! ای سخاوت تشنه!
همه ی ابرها با نام تو باروز می شوند. همه ی گل ها در دم شکفتن، نام تو را تلاوت می کشد. ای رونق عاشقی! ای روح همه ی محبت ها و شیفتگی ها!
تو را داریم، تو نیز ما را باش تا با تو لذت و حلاوت حیات را دریابیم... ما را باش که بی تو مرگ و سیاهی و زشتی، گستره ی زندگی مان را در هم خواهد نوردید... ما را باش، که بی تو خوبی و زیبایی و زندگی را نخواهیم یافت...
کربلا- 23 آبانماه 1380 کنار حرم
برگرفته از کتاب سیب و عطش(نثر عاشورایی) نوشته ی دکتر محمدرضا سنگری
ای روشنای شگفت همیشه شعله ور!
با تو، کدام جاده ی دور هراس خیز، روشن و پیمودنی نمی شود؟
حضور تو یعنی همراهی با همه ی خورشیدها، نشاندن همه ی ستاره ها بر پیشانی رفتن که تو مصباح هدایتی و بی تو هیچ جاده ای به فرجام خویش نمی رسد...
ای لنگرگاه دل های طوفان زده، امین و امان کشتی نشستگان!
با تو کدام طوفان، گستاخی برآشفتن آرامش دریانوردان دارد؟ کدام موج عصیانگر، حریم کشتی ها را خواهد شکست؟ با تو، ساحل همین نزدیکی است و ژرف ترین اقیانوس هول، پایاب و آرام و رام...
با تو گرداب ها ، بهانه ی رسیدن به مقصد می شوند و خیزاب ها تکیه گاه صبورلنگر انداختن در سواحل رستگاری، تو سفینه ی نجاتی و با تو، همه ی آب های سرکش فرمان می پذیرند و به ساحل می رسانند...
دل ربای از دل گره گشا!
قافله قافله دل می ربایی و گره گره قلب ها را می گشایی، همان گونه که چشم ها با تو عقده می گشایند و همه ی ابرها در سرزمین عطشناک تو می بارند...
چه محبوب و شیرین و شوربخش و هوش ربایی!
ای همه ی ما، همه ی ایمان، همه ی عشق، همه ی خدا. از آن روز که گره رگ های تشنه را گشودی و در قساوت تیغ، آیه آیه شکفتن خواندی و قطره قطره، دریا آفریدی تا به امروز، کدام دل روشن، شیفته ی تو نیست؟
ای محبوب قلب ها! خون در قلب ها به شوق تو می دود و راه پیچاپیچ سیاه رگ ها را به امید روشنایی زلال، طی می کند...
ای کربلای تو قلب بی تاب زمین!
تابش هرچه ستاره و خورشید به شوق زیارت زمین توست. قلب همه ی ستاره ها برای تو می تپد، نبض همه ی ستاره ها، نجوای آرام نام توست...
گفته اند هر که خدا را دوست بدارد، پرتوی از عشق تو را به آن می بخشد... دل، بی تو پاره سنگی است که آرامش سینه را برمی آشوبد و صخره ی عبوسی است که عرصه را بر سینه تنگ می کند...
بی تو هر که باشد، عاشقی نمی داند و شکوه شیفتگی را تجربه نمی کند...
کربلا- 23 آبانماه 1380 کنار حرم
برگرفته از کتاب سیب و عطش(نثر عاشورایی) نوشته ی دکتر محمدرضا سنگری
ای تشنه ی غریب!
فهم تو غریب است؛ کشف رازهای تو دشوار... هرچه نزدیک تر می شویم، دورتر می شوی. هرچه تو را می فهمیم، رازی تازه تر می گشایی و جلوه ای اندیشه سوز تر می نمایی...
هرکس کتاب تو را ورق زد، در نخستین سطر تو، در خود شکست و هزار هزار اندیشه ی پیشینش از هم گسست...
مثل کتاب خدا که از آغاز، راز «الم» را بر شانه های ناتوان فهم قاریان می نشاند، تو نیز در نخستین صفحه، در سطر آغازین و حتی در اولین واژه، بهت و حیرت می بخشی و نگاه عقل را در سرگردانی فهمیدن رها می کنی...
چگونه تو را بفهمیم که بیست و چهار هزار سال پیش از ولادت کعبه، خداوند تو را آفرید و خاک تو را بر خاک کعبه برتری بخشید تا نماز را به سوی کعبه بخوانیم اما سر بر تو بگذاریم وخوب ترین و زیباترین بخش نماز را با تو بگذرانیم...
برگرفته از کتاب سیب و عطش(نثر عاشورایی) نوشته ی دکتر محمدرضا سنگری
