🇮🇷سحا نامه🇮🇷

ورق های کتاب تاریخ همچنان در حال سبقت گرفتن از یکدیگرند.

دنیا در حال گذر است، پیشرفت های علمی، تکنولوژی های خیره کننده و...

انگار بشر می خواهد بهشتی زمینی بسازد بر این کره ی خاکی، اما هرچه می اندیشم جای آرامشی درونی و زیبا را نمی یابم. در این دنیا به هرچه می رسم، فرجامش را بی پایان می بینم. لوکس ترین وسایل و شیک ترین لباس ها روزی کهنه می شوند، دلزدگی به بار می آورند!

همه شان برایم آسایش می آورند ولی آرامش نه!

دنیا را چگونه دریابم وقتی به من آرامش نمی دهد؟

لذت های فانی این دنیای گذرا مرا سیر نمی کند! من در پی همانم که از آن آمده ام!

در پی معبودی از جنس بی نهایت که هرچه چه قدر بخواهم و بخواهد، آرامم می کند...!

124هزار عدد کوچکی نیست، به همین تعداد فرستاده ی آسمانی بسوی زمین روانه شدند تا تعالیم روح بخش الهی را به انسان ها برسانند. این پیام رسانان، گاه با بی مهری ها و شقاوت های کم نظیری روبرو شدند ولی هرگز از آنچه به عهده شان گذاشته شده بود، سر باز نزدند.

برخی (حتی تا همین الآن خودمان!) می پندارند وظیفه ی انبیاء و در ادامه ائمه ی معصومین، این بوده که مقداری پندها و اندرزهای اخلاقی را از منبعی به نام وحی بیاموزند و آنها را به مردم منتقل کنند و اصلا آنها مسئولیتی به عنوان اداره ی جامعه نداشته اند...؛ هرچه به ذهن خود فشار می آورم، نمی دانم این افراد حکومتداری پیامبرانی چون حضرت داوود، سلیمان، یوسف و نظام اسلامی پیامبر اکرم و امام علی (علیهم افضل الصلوات) را چگونه توجیه می کنند!!

خب بر اساس حکمت و عدل خدا، اگر اقوام گذشته، نبی و رسول داشته اند، پس ما هم باید شخصی الهی چون آنان در دسترس داشته باشیم؛ پس کجاست؟

وقتی به نوشته ها و متون الهی مانند آیات و روایات مراجعه می کنیم، درمی یابیم که بعد از درگذشت حضرت محمد(ص)، شرایط اجتماعی و فرهنگی مردم به گونه ای بود که می توانستند بدون پیامبر و با حضور شخصی به عنوان امام، نیازهای همه جانبه ی خودشان را برطرف کنند.

امام همه ی مسئولیت ها و ویژگی های پیامبر را داشت بجز دریافت وحی؛ در واقع امام دیگر آیین جدیدی نمی آورد بلکه معارف زیبای اسلام را در همه ی ابعاد اجتماعی پیاده می کرد. این وظیفه ی امام بود. اما در واقعیت شرایط به شکلی دیگر رقم خورد به گونه ای که از مجموع دوازده امام، فقط امام علی و امام حسن مجتبی(ع) -آن هم برای مدت اندکی- موفق به تشکیل حکومت اسلامی شدند.

ائمه ی دیگر با توجه به وضعیت جامعه، روش های تبلیغ و مبارزه ی گوناگونی در پیش گرفتند؛ اما حرکت آنها در مجموع یک حرکت پشت سر هم و مستمر بود. با این حال همه ی یازده امام به دست کسانی که ادعای اسلام داشتند، به شهادت رسیدند... تا رسید به امام دوازدهم؛ خداوند متعال وقتی بی لیاقتی مسلمانان را در حفاظت و نگهداری از امام های زمانشان دید، نعمت ولایت و سرپرستی را از آنان سلب کرد و با این حرکت بی سابقه، به ما فهماند تا زمانی که شایستگی حضور امام معصوم در جامعه را پیدا نکنیم، مهدی موعود برنخواهد گشت...!

حال ما باید چه کنیم؟ فقط باید بنشینیم و عزا بگیریم که ای خدا اماممان را برگردان؟ نه... این کافی نیست.

همان طور که یکی از وظایف مسلمانان در زمان ائمه ی پیشین حفظ جان امام زمانشان بود، این وظیفه بر دوش ما نیز هست، منتها تجلی گاه این مسئولیت پس از ظهور خواهد بود. به قول استاد رائفی پور، تا زمانی که شیعه نتواند جان خودش را حفظ کند، جان امام زمان را هم نمی تواند حفظ کند.

حالا به من بگو ببینم؛ شیعه ای که حکومت و ارتش نداشته باشد، می تواند جان خودش را به خوبی حفظ کند؟

اصلا اکنون که امام زمان ما غایب است، وظیفه ی حکومت و ولایت اجتماعی امام مهدی(عج) به چه صورت است؟ آیا خداوند متعال در دوران ما گفته هرکس خواست حکومت اسلامی تشکیل دهد یا اصلا از اجرای احکام اسلامی در جامعه منصرف شده است؟

من جوابت را می دهم، بر اساس دلایل عقلی و روایی بسیار، در زمان غیبت امام مهدی(ع) شخصی با ویژگی های نزدیک به معصوم، به نیابت از او اداره ی جامعه را به عهده می گیرد و این حرکت در نهایت به ظهور منجی موعود ختم خواهد شد.

انقلابی که ما کردیم، تشکیل نظامی همچون حکومت های دیگر حاضر در جهان نبود، بلکه یک خیزش به سمت ظهور امام عصر بوده و هست. همانگونه که امام راحل و رهبر انقلاب و سایر علما و مراجع حقیقی، این انقلاب را نمونه ای اطمینان بخش برای تحقق وعده ی بزرگ الهی می دانند.

این انقلاب اسلامی ان شاء الله ما را به انقلاب مهدوی می رساند، منتها اگر دلمان را برای آن دوران باشکوه آماده کنیم.

بنابراین فکر نکنی منتظر بودن یعنی یک جا نشستن و صرفا دعا کردن،

انتظار یعنی ایجاد آمادگی در درونت، انتظار یعنی ترک گناه و آدم شدن...

سخنان مهم و کلیدی راهبر روشن نگر انقلاب اسلامی در دیدار نیروی هوایی ارتش:

دشمنیِ آمریکا با جمهوری اسلامی از روز اوّل شروع شدT هرچه توانستند انجام دادند؛ یعنی واقعا هیچ کاری که یک دولتی مثل آمریکا بتواند با یک ملّتی، با یک کشوری بکند از لحاظ نظامی، از لحاظ اقتصادی، از لحاظ امنیتی، از لحاظ ارتباطات فرهنگی وجود ندارد که نکرده باشد./

دشمنیِ آنها با «انقلاب» بود و هست؛ دشمنیِ آنها با مردمی است که این انقلاب را پذیرفته‌اند و قبول کرده‌اند. این غلط است که بعضی این‌جور وانمود کنند که دشمنیِ آمریکا و رژیم مستکبر با اشخاص است - با امام دشمن بودند یا امروز با علی خامنه‌ای دشمنند - این‌جور نیست؛ دشمنیِ آنها با اصل این مفهوم است، با اصل این حرکت است، با اصل این جهت‌گیریِ توأم با ایستادگی و استقلال‌طلبی و عزّت‌طلبی است و با ملّتی که اینها را پذیرفته است و دارد عمل میکند؛ دشمنی با اینها است./

و این دشمنی، آن روز بوده است، امروز هم هست و ادامه دارد. ملّتی که پای این حرف ایستاد در طول این سالهای متمادی و مشکلات آن را تحمّل کرد، برایشان غیر قابل تحمل است. بعضی از سیاستمداران آمریکایی خطا کردند و در لفظ هم همین را گفتند؛ در این چند سال گذشته از دهنشان در رفت، تصریح کردند که با ملّت ایران دشمنند؛ با ملّت ایران مخالفند؛ امروز هم هر حرکتی از سوی آمریکایی‌ها و هم‌پیمانانشان و همراهانشان انجام میگیرد، برای به زانو درآوردن ملّت ایران است؛ برای تحقیر ملّت ایران است./

جملات فرمانده کل قوا پیرامون مسائل روز کشور

یک مسئول آمریکایی همین چند روز قبل از این میگوید که ایرانی‌ها در قضایای هسته ای گیر افتاده‌اند خب، این خطای محاسباتی است؛ ایرانی‌ها گیر نیفتاده‌اند، حالا شما در بیست ودوّم بهمن ان‌شاءالله خواهید دید ملّت ایران چه خواهد کرد؛ آن‌وقت معلوم میشود که آیا دست ملّت ایران بسته است؟ مسئولین کشور  ان‌شاءالله با ابتکارات خودشان، با شجاعت خودشان نشان خواهند داد که دست ملّت ایران بسته نیست./

او تصوّر میکند که ایران را در سه‌کنج گیر انداخته! میگوید پشت ایرانی‌ها به دیوار رسیده است! نه آقا، اشتباه میکنید! شما هستید که دچار مشکلید. همه‌ی واقعیتهای منطقه‌ی ما نشان‌دهنده‌ی این است که آمریکا در اهداف خود در این منطقه و در بیرون این منطقه شکست خورده است. آمریکا در سوریه شکست خورد، آمریکا در عراق شکست خورد، آمریکا در لبنان شکست خورد، آمریکا در قضیه‌ی فلسطین شکست خورده است، آمریکا در غزّه شکست خورده است، آمریکا در تسلّط بر مسائل افغانستان و پاکستان شکست خورده است، در بین آن ملّتها منفور است؛ در خارج از این منطقه هم همین‌طور است؛ آمریکا در اوکراین شکست خورده است؛ شما هستید که دچار شکست شدید؛ سالهای متمادی است شکست پشتِ سرِ شکست!/

حالا آنها مسئله ی هسته ای را به‌عنوان یک نمونه‌ای در دست گرفته‌اند و این‌جور وانمود میکنند که جمهوری اسلامی در قضیه‌ی هسته‌ای درمانده است؛ قضیه این‌جور نیست. 

من همین جا این را بگویم: اوّلا بنده با توافقی که بتواند انجام بگیرد موافقم؛ البتّه توافق بد نه. آمریکایی‌ها مکرّر تکرار میکنند و میگویند «ما معتقدیم که توافق نکردن، بهتر از توافق بد کردن است»؛ بله، ما هم همین عقیده را داریم؛ ما هم معتقدیم که توافق نکردن، بهتر است از توافق بد، توافقی که به ضرر منافع ملی است، توافقی که موجب تحقیر ملّت بزرگ و با عظمت ایران است.
ثانیا این را هم همه بدانند: مسئولین ما و هیئت مذاکره‌[ کننده‌ی‌] ما و دولت ما همه‌ی تلاششان را دارند میکنند که حربه‌ی تحریم را از دست دشمن خارج کنند.

 تلاش آنها برای این است که حربه‌ی تحریم را از دست این دشمن غدّار بیرون بیاورند. البتّه اگر توانستند چه بهتر [امّا ]اگر نتوانستند همه بدانند، هم دشمنان ما بدانند، هم دوستان ما در دنیا بدانند، در داخل راهکارهای فراوانی وجود دارد که حربه‌ی دشمن را کند میکند. ما اگر همّت کنیم، ما اگر به داشته‌های خودمان درست توجّه کنیم - که خب این روحیه بحمدالله هست - میتوان حربه‌ی تحریم را کند کرد، ولو از دست دشمن نتوان خارج کرد./

یک نکته‌ی خوبی را هم رئیس‌جمهور محترم، چندی پیش برزبان آوردند و آن اینکه مذاکره معنایش این است که دو طرف سعی کنند به نقطه‌ی مشترک برسند؛خب این معنایش این است که یک‌طرف نخواهد همه‌ی آنچه را مورد علاقه‌ی او و مورد توقّع اواست تحقّق پیدا کند. آمریکایی‌ها این‌جورند. آمریکایی‌ها و چند کشور اروپایی - که مثل بچّه دنبال آمریکا در حرکتند- با پرتوقّعیِ تمام، حرفشان این است که همان‌چه آنها میخواهند، با همان خصوصیات که آنها میخواهند بایستی تحقّق پیدا کند؛ خب این غلط است، این راه مذاکره نیست. طرف ایرانی، برخی از کارهایی که میتوانست او را به توافق نزدیک کند انجام داده است./

کارهای متعدّدی را انجام داده: گسترش و توسعه‌ی ماشین‌های غنی‌سازی را متوقّف کرده، خب این را لازم دانستند که یک برهه‌ای متوقّف کنند؛ تولید اورانیوم بیست درصد را - که یک کار بسیار بزرگی است رسیدن به دانش و فنّاوری بیست درصد، کار بسیار بزرگی بود؛ این را کسانی که اهل فنّند میدانند که رسیدن از پنج درصد به بیست درصد، اهمّیتش خیلی بیشتر است از رسیدن از بیست درصد به بالا؛ این کار بزرگ را جوانان ما و فنّاوران متعهّد ما انجام دادند - متوقّف کردند، اقتضای مذاکره این بود که متوقّف بکنند؛ کارخانه‌ی اراک را که یکی از کارهای بسیار بزرگ و مهمّ فنّاوری و یک هنر بزرگ فنّاوری است، فعلا متوقّف کرده‌اند؛ فردو را که یکی از برترین ابتکارهایی است که نیروهای ما و عناصر داخلی ما آن را برای امنیت دستگاه‌های سانتریفیوژ ما توانستند تأمین بکنند و تضمین بکنند، فعلا متوقّف کرده‌اند. این همه کارهای بزرگ انجام داده‌اند، طرف ایرانی بنابراین منطقی عمل کرده است، طبق منطق مذاکره عمل کرده است؛ طرف مقابل زیاده‌خواهی میکند، پررویی میکند، باج‌خواهی میکند./

خب مسئولین ما اگر چنانچه در این زمینه‌ها ایستادگی نشان بدهند، حق با آنها است، کسی نباید آنها را ملامت بکند، باید ایستادگی به خرج بدهند و دارند به خرج میدهند، ایستادگی به‌خرج میدهند. یعنی جمهوری اسلامی از آغاز و در مسائل گوناگون، با منطق حرکت کرد؛ ما در جنگ تحمیلی، منطق را مبنای کار خودمان قرار دادیم؛ در قبول قطعنامه، منطقی عمل کردیم؛ در قضایای گوناگونی که بعد از جنگ تا امروز وجود داشته است، همه جا بر اساس منطق و استدلال عمل کردیم؛ هیچ کجا جمهوری اسلامی بی‌منطقی نشان نداده است؛ در این قضیه هم با منطق دارد حرکت میکند. منتها طرف مقابل منطق سرش نمیشود؛ طرف مقابل هم به بی‌منطقیِ با تکیه‌ی بر زور - خود آنها هم میگویند که ما توانسته‌ایم ایران را وادار کنیم که دستگاه‌های هسته‌ای را گسترش ندهد، فلان چیز را متوقّف کند، فلان چیز را تعطیل کند؛ راست میگویند، این کارها را جمهوری اسلامی بر طبق منطق مذاکرات انجام داده است - اقرار میکند؛ منتها زیاده‌خواهی میکنند. خب، ملّت ایران زیر بار زیاده‌خواهی و زورگویی نخواهد رفت./

ما با پیشرفت این کاری که مسئولین دولتی ما شروع کرده‌اند و تلاش هم دارند میکنند، موافقیم؛ به یک توافق خوب هم اگر برسد موافقیم. بنده هم موافقم، مطمئنّم که ملّت ایران هم آن توافقی را که در آن عزّت او محفوظ بماند، احترامش محفوظ بماند، منافعش حفظ بشود، مخالفتی ندارد، موافقت خواهد کرد؛ منتها باید این خصوصیات، بلاشک ملاحظه بشود؛ باید تکریم و حرمت ملّت ایران و مسئله‌ی اساسیِ مهمّی که عبارت است از پیشرفت ملّت ایران، محفوظ بشود و محفوظ بماند/

ملّت ایران عادت نکرده است که به زورگوییِ دشمنان گوش فرا بدهد و تسلیم زورگویی و باج‌خواهی بشود؛ آن‌طرف هرکه باشد، آمریکا باشد[یا دیگران‌]. یک‌روزی آمریکا و شوروی سابق، در مقابل جمهوری اسلامی دست به دست هم داده بودند و با همه‌ی اختلافاتی که داشتند، زور میگفتند؛ جمهوری اسلامی زیر بار زور آنها نرفت، جمهوری اسلامی پیروز شد، جمهوری اسلامی موفّق شد؛ امروز هم همین‌جور خواهد بود. امروز هم ملّت ایران و نظام جمهوری‌اسلامی، زیر بار زور نخواهد رفت./

این حرفی هم که حالا انسان می‌شنود که میگویند که «در یک برهه‌ای درباره‌ی اصول کلّی توافق کنیم، بعد درباره‌ی جزئیات»، این را هم بنده نمی‌پسندم؛ این را من نمی‌پسندم. با تجربه‌ای که از رفتارهای طرف مقابل داریم، احساس میکنم که این وسیله‌ای خواهد شد برای بهانه‌گیری‌های پی‌درپی برسر جزئیات. اگر توافق میکنند، جزئیات و کلّیات و همه را در یک‌جلسه‌ی واحد تمام بکنند، امضا کنند. اینکه کّلیات را جداگانه توافق کنند، و بعد بر اساس آن کلّیات - که یک‌چیزهای مبهمی است، تفسیرپذیر است، تحلیل‌پذیر است - بروند سراغ جزئیات، نه، این منطقی نیست./

همه‌ی آنچه هم قرارداد بسته میشود بین مسئولین ما و بین طرف مقابل، باید روشن، واضح، غیر قابل تفسیر و تأویل باشد. این‌جور نباشد که طرف مقابل -تواند باز سر قضایای گوناگون، بهانه‌گیری کند؛ نه، همه‌ی اینها برای این است که سلاح و حربه‌ی تحریم از دست دشمن خارج بشود. اگر بتوانند این کار را بکنند خوب است. البتّه باید به معنای واقعی کلمه تحریم از دست دشمن خارج بشود، تحریم برداشته بشود؛ توافقِ به این صورت‌[ بشود]؛ والّا اگرچنانچه در این زمینه به توفیق نرسیدند، ملّت ایران و مسئولین و دولت محترم و دیگران، راه‌های فراوانی دارند و یقینا باید آن راه‌ها را طی کنند برای اینکه بتوانند حربه‌ی تحریم را بی‌اثر کنند و کُند کنند./

ان‌شاءالله در بیست‌ودوّم بهمن، ملّت ایران نشان خواهد داد که کسی که ملّت ایران را بخواهد تحقیر کند، با ضربه‌ی متقابل ملّت ایران مواجه خواهد شد. همه‌ی ملّت ایران، همه‌ی دلسوزان، در این جهت متّفقند که عزت ملی برای یک کشور، بسیار بسیار مهم است. اگر عزّت بود، امنیت هم خواهد آمد؛ اگر امنیت بود، پیشرفت هم عملی خواهد بود؛ والّا اگر یک ملّت تحقیر شد، همه چیز او به بازی گرفته خواهد شد؛ حتّی امنیت او، حتّی ثروت او، و همه چیز او. عزّت ملّی بایستی محفوظ بماند و مسئولین این را میدانند و ملّت ایران ان‌شاءالله در بیست‌ودوّم بهمن با حضور خود، با نشان دادن اقتدار خود، با نشان دادن عزم راسخ خود، ان‌شاءالله دشمن را به زانو درخواهد آورد./

سلام، من معمولا عادت ندارم که بیانات و پیام های رهبر حکیم انقلاب رو بطور کامل منتشر کنم، اما جنس و سبک این نامه اونقدر ذهن من رو مجذوب خودش کرد که مصمم شدم این نامه ی کوتاه رو بازنشر کنم تا شما دوست عزیز هم این پیام بی سابقه و تاریخی رو مطالعه کنید.

بسم‌ الله الرّحمن الرّحیم

به عموم جوانان در اروپا و امریکای شمالی

حوادث اخیر در فرانسه و وقایع مشابه در برخی دیگر از کشورهای غربی مرا متقاعد کرد که درباره‌ی آنها مستقیماً با شما سخن بگویم. من شما جوانان را مخاطب خود قرار میدهم؛ نه به این علّت که پدران و مادران شما را ندیده می‌انگارم، بلکه به این سبب که آینده‌ی ملّت و سرزمینتان را در دستان شما میبینم و نیز حسّ حقیقت‌جویی را در قلبهای شما زنده‌تر و هوشیارتر می‌یابم. همچنین در این نوشته به سیاستمداران و دولتمردان شما خطاب نمیکنم، چون معتقدم که آنان آگاهانه راه سیاست را از مسیر صداقت و درستی جدا کرده‌اند.

سخن من با شما درباره‌ی اسلام است و به‌طور خاص، درباره‌ی تصویر و چهره‌ای که از اسلام به شما ارائه میگردد. از دو دهه پیش به این سو ــ یعنی تقریباً پس از فروپاشی اتّحاد جماهیر شوروی ــ تلاشهای زیادی صورت گرفته است تا این دین بزرگ، در جایگاه دشمنی ترسناک نشانده شود. تحریک احساس رعب و نفرت و بهره‌گیری از آن، متأسّفانه سابقه‌ای طولانی در تاریخ سیاسی غرب دارد. من در اینجا نمیخواهم به هراس های گوناگونی که تاکنون به ملّتهای غربی القاء شده است، بپردازم. شما خود با مروری کوتاه بر مطالعات انتقادی اخیر پیرامون تاریخ، می‌بینید که در تاریخنگاری‌های جدید، رفتارهای غیر صادقانه و مزوّرانه‌ی دولتهای غربی با دیگر ملّتها و فرهنگهای جهان نکوهش شده است. تاریخ اروپا و امریکا از برده‌داری شرمسار است، از دوره‌ی استعمار سرافکنده است، از ستم بر رنگین‌پوستان و غیر مسیحیان خجل است؛ محقّقین و مورّخین شما از خونریزی‌هایی که به نام مذهب بین کاتولیک و پروتستان و یا به اسم ملیّت و قومیّت در جنگهای اوّل و دوّم جهانی صورت گرفته، عمیقاً ابراز سرافکندگی میکنند.

این به‌خودی‌خود جای تحسین دارد و هدف من نیز از بازگوکردن بخشی از این فهرست بلند، سرزنش تاریخ نیست، بلکه از شما میخواهم از روشنفکران خود بپرسید چرا وجدان عمومی در غرب باید همیشه با تأخیری چند ده ساله و گاهی چند صد ساله بیدار و آگاه شود؟ چرا بازنگری در وجدان جمعی، باید معطوف به گذشته‌های دور باشد نه مسائل روز؟ چرا در موضوع مهمّی همچون شیوه‌ی برخورد با فرهنگ و اندیشه‌ی اسلامی، از شکل‌گیری آگاهی عمومی جلوگیری میشود؟

شما بخوبی میدانید که تحقیر و ایجاد نفرت و ترس موهوم از «دیگری»، زمینه‌ی مشترک تمام آن سودجویی‌های ستمگرانه بوده است. اکنون من میخواهم از خود بپرسید که چرا سیاست قدیمی هراس افکنی و نفرت‌پراکنی، این‌بار با شدّتی بی‌سابقه، اسلام و مسلمانان را هدف گرفته است؟ چرا ساختار قدرت در جهان امروز مایل است تفکر اسلامی در حاشیه و انفعال قرار گیرد؟ مگر چه معانی و ارزشهایی در اسلام، مزاحم برنامه قدرت های بزرگ است و چه منافعی در سایه‌ی تصویرسازی غلط از اسلام، تأمین میگردد؟ پس خواسته‌ی اوّل من این است که درباره‌ی انگیزه‌های این سیاه‌نمایی گسترده علیه اسلام پرسش و کاوش کنید.

خواسته‌ی دوم من این است که در واکنش به سیل پیشداوری‌ها و تبلیغات منفی، سعی کنید شناختی مستقیم و بی‌واسطه از این دین به دست آورید. منطق سلیم اقتضاء میکند که لااقل بدانید آنچه شما را از آن میگریزانند و میترسانند، چیست و چه ماهیّتی دارد. من اصرار نمیکنم که برداشت من یا هر تلقّی دیگری از اسلام را بپذیرید بلکه میگویم اجازه ندهید این واقعیّت پویا و اثرگذار در دنیای امروز، با اغراض و اهداف آلوده به شما شناسانده شود. اجازه ندهید ریاکارانه، تروریست هایتحت استخدام خود را به عنوان نمایندگان اسلام به شما معرفی کنند. اسلام را از طریق منابع اصیل و مآخذ دست اوّل آن بشناسید. با اسلام از طریق قرآن و زندگی پیامبر بزرگ آن (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌و‌سلّم) آشنا شوید.

من در اینجا مایلم بپرسم آیا تاکنون خود مستقیماً به قرآن مسلمانان مراجعه کرده‌اید؟ آیا تعالیم پیامبر اسلام (صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) و آموزه‌های انسانی و اخلاقی او را مطالعه کرده‌اید؟ آیا تاکنون به جز رسانه‌ها، پیام اسلام را از منبع دیگری دریافت کرده‌اید؟ آیا هرگز از خود پرسیده‌اید که همین اسلام، چگونه و بر مبنای چه ارزشهایی طیّ قرون متمادی، بزرگترین تمدن علمی و فکری جهان را پرورش داد و برترین دانشمندان و متفکّران را تربیت کرد؟

من از شما میخواهم اجازه ندهید با چهره‌پردازی‌های موهن و سخیف، بین شما و واقعیّت، سدّ عاطفی و احساسی ایجاد کنند و امکان داوری بیطرفانه را از شما سلب کنند. امروز که ابزارهای ارتباطاتی، مرزهای جغرافیایی را شکسته است، اجازه ندهید شما را در مرزهای ساختگی و ذهنی محصور کنند. اگر چه هیچکس به‌صورت فردی نمیتواند شکافهای ایجاد شده را پر کند، امّا هر یک از شما میتواند به قصد روشنگریِ خود و محیط پیرامونش، پلی از اندیشه و انصاف بر روی آن شکافها بسازد. این چالش از پیش طراحی شده بین اسلام و شما جوانان، اگر چه ناگوار است امّا میتواند پرسش‌های جدیدی را در ذهن کنجکاو و جستجوگر شما ایجاد کند. تلاش در جهت یافتن پاسخ این پرسش‌ها، فرصت مغتنمی را برای کشف حقیقت‌های نو پیش روی شما قرار میدهد. بنابراین، این فرصت را برای فهم صحیح و درک بدون پیشداوری از اسلام از دست ندهید تا شاید به یمن مسئولیّت‌پذیری شما در قبال حقیقت، آیندگان این برهه از تاریخ تعامل غرب با اسلام را با آزردگی کمتر و وجدانی آسوده‌تر به نگارش درآورند.
سیّدعلی خامنه‌ای

1393/11/1

پا نوشت: من خودم چند وقتیه که وقتی به اتفاقات چند وقت اخیر و شرایط منطقه و وضعیت فرهنگی جهان نگاه می کنم، بوی ظهور و نزدیکی فرج رو به خوبی احساس می کنم.

اگه حرفای آقا در دیدار قهرمانان آسیایی رو گوش کرده باشید، یه جایی ایشون صراحتا گفتن:«الان در دنیای غرب طبق روایات ما معروف به منکر تبدیل شده و منکر به معروف...!» خب آقا داره به طور واضح به ما میگه الان آخرالزمانه و ما فقط با تلنگر و ایجاد تحول فرهنگی در بین مردم -البته با نگاه امام زمانی و ظهور- میتونیم بزرگترین کار تاریخ بشریت رو انجام بدیم ان شاء الله.

مخصوصا این نامه ی اخیر آقا به جوانان اروپا که اصلا غوغایی بود برای خودش و از جمله جمله ی این پیام معرفت و بوی آماده سازی اذهان مردم جهان برای پذیرش اسلام حقیقی و در نهایت ظهور موعود تراوش می کرد و به درک واصل شدن ملک عبدالله و استعفای دولت یمن هم بر این موضوع مهر تأیید دیگه ای زد.

الان شما نگاه کن، وضعیت کشورهای منطقه مثل سوریه و عراق و...، همشون مدام میگن یکی بیاد ما رو نجات بده، یکی بیاد، یکی بیاد... خب این یکی کیه؟

ولی یکی از مشکلات اصلی اینه که اکثریت مردم "ایران" هنوز اون حس تشنگی برای ظهور امام زمان رو درک نکردن، هنوز مزه ی یتیمی و بی پدری رو نچشیدن، هنوز نفهمیدیم که داریم توی چه عذابی زندگی می کنیم، عذاب بی امامی...!

مهم ترین کار ما در این برهه، آگاه سازی مردم و معرفت افزایی نسبت به امام زمان، فقط به هدف نهایی ظهور و برگرداندن امام مهدی(ع) است.

مطمئن باشید اگه خودسازی و معنویت بخشی رو از خودمون شروع کنیم، با اراده می تونیم عزیز دل آسمان ها و زمین رو برگردونیم ان شاء الله...!

ببین بگذار رک و راست باهم حرف بزنیم ...

اگر دوست داری که بدبختی واقعی را در این دنیا تجربه کنی و جهنم حقیقی پس از مرگت را برای خودت مهیا کنی،

ساده ترین راهش همین است که در چاه تمام نشدنی این گناه جنسی بیشتر فرو بروی...

وقتی خودت عوارضش را می دانی، پیامدهایش را خوانده ای، عذاب جهنمش را شنیده ای، راستش را به من بگو :یک لذت کوتاه و گذرا ارزش این همه عذاب و کیفر دنیوی و اخروی را دارد...؟

البته حرف را که همه بلدند بزنند، مهم اراده و عمل است. تو اول باید سعی کنی راه زندگی خودت را درست بشناسی و تلاش کنی تا چیزهایی را که بابت این گناه کبیره از دست داده ای، دوباره در سطحی بالاتر به دست بیاوری. یکی شان نمازت است.

خوب می دانم که این عادت بی شرمانه ات، باعث کمرنگ شدن نماز و تأثیرش در زندگی ات شده.

البته  بستگی دارد که تا چه مرحله ای در این مرداب فرو رفته باشی. برخی ها هستند که آنقدر روحشان از این گناه و پیش زمینه هایش کدر و آلوده شده است که حتی نمازشان را ترک کرده اند. اگر تا این مرحله ی نگران کننده پیش رفته ای، بگذار تا برایت بگویم، وقتی نمازت را ترک می کنی یا در خواندنش سهل انگاری می کنی، یعنی شده ای یک تیر خلاص؛ که بسوی هر زشتی و پلیدی می دود.

من به این آیه ی شریفه یقین دارم:«به راستی که نماز، انسان را از هر زشتی و پلیدی باز می دارد.» پس با نماز خاشعانه ات، هم سدِ گناه و فکرهای منحرفت را بشکن و هم به خدا نزدیک تر شو. چون اگر چنین نکنی، کم کم روحت می میرد و بعد هم خودت. در واقع خودارضایی جنسی تو را می کُشد.

یک توصیه هم در آخر برایت دارم، نماز خیلی در ترک این عادت و گناه یاری ات می کند، پس سعی کن ابتدا نمازت را درست کنی و طوری خودت را برای نماز آماده کن و نماز بخوان که واقعا از نمازت لذت ببری.

بعد از نماز هم نجوا و حرف های درگوشی با خدا و امام زمانت، یادت نرود...!

موفقیتت را نزدیک می بینم، البته اگر بخواهی!

با یکجا نشستن و ذکر گفتن(صرفا) که نمی شود امام زمانت را برگردانی.

خودت را اول درست کن و بعد به اصلاح اطرافیانت بپرداز.

کم کم مضطر و آشفته می شوی و احساس یتیمی می کنی.

وقتی دلت را از آلودگی ها تصفیه کردی، خاضعانه و عاجزانه از خدا، فقط مهدی(ع) را بخواه.

و امید داشته باش که او بزودی خواهد آمد....!

پا نوشت:

این همه مدعی اهل ظهور/

پس چرا یار نیامد که نثارش باشیم/

سال ها منتظر سیصد و اندی مرد/

پس بگو مرد نبودیم که یارش باشیم.../

جملات مهم و کلیدی امام خامنه ای دردیدار شرکت کنندگان کنفرانس وحدت در نوزدهم دی ماه:

اگر ما با هم باشیم، کشورهای اسلامی، ملّتهای مسلمان - سنّی و شیعه و فِرَق مختلف تسنّن و تشیّع - با یکدیگر دلهایشان صاف باشد، نسبت به یکدیگر سوءظن نداشته باشند، سوءنیّت نداشته باشند، به یکدیگر اهانت نکنند، ببینید در دنیا چه اتّفاقی خواهد افتاد؛ چه عزّتی برای اسلام درست خواهد شد!/ مسئله‌ی وحدت، امروز در رأس مسائل اسلامی است.

همین قدر که ملتهای مسلمان کنار هم باشند این به دنیای اسلام و شخصیت امت اسلامی عظمت می بخشد./ اگر ملّتهای کشورهای اسلامی در همه‌ی این منطقه‌ی وسیع در جهت‌گیری‌های کلّی با یکدیگر همراه باشند، دنیای اسلام به اوج ترقّی و تعالی خواهد رسید.

بعضی از دولتهای منطقه مبنای سیاست خارجی خود را معارضه با ایران قرار دادند؛ این اشتباهی بزرگ و خلاف عقل و حکمت است/ به عکس، ایران سیاست خودرا مبتنی بر دوستی باملتهای مسلمان همسایه قرار داده است.

امسال در اربعین دیدید میلیونها انسان کنارهم قرار گرفتند و این حرکت عظیم در دنیا انعکاس پیدا کرد و آن را تعظیم کردند./ حادثه عجیبی بود حادثه اربعین کربلا. این راه را دشمنان اسلام و اهل بیت به خیال خود مسدود کرده بودند/ لازم می دانم از دولت عراق و ملت و عشایر عراق بدلیل فداکاری و خدمت در این آزمون بزرگ تشکر کنم.

دستهای تفرقه افکن میان شیعه و سنی به سرویسهای جاسوسی دشمنان اسلام می رسد./ نه تشیعی که با mi6 انگلیس ارتباط دارد، شیعه است و نه تسننی که مزدور cia آمریکا باشد، سنی است؛ بلکه هر دو ضد اسلامند.

پی نوشت: دانلود مستقیم موزیک ویدیوی فوق العاده «لبیک» از حامد زمانی

امروز جمعه است؛ روزی که می گویند قرار است موعد آمدنت باشد... روزی که بعضی به هیجان می افتند و برخی به وحشت.

و قافله سالار این شور و شوق مردی است از سلاله ی حسین و از نسل احمد و از نوادگان حیدر...

گویا می بینم که فوج فوج مردان خداآشنا به تو ملحق می شوند. چه روز با شکوهی و چه صحنه ی حیرت انگیزی...!

امامِ حاضرم که از دیدگانم غایبی! چقدر احساس بودنت در کنارمان لذت بخش است و چه بسیارند آنان که از این لذت سرشار غافل اند. از بس که به دنیا و اهلش مشغول گشته اند، گویی یادشان رفته است که امتی هستند برای یک امام.

ولی آنان که که طعم این حس لذیذ را می فهمند، عذابی از هم جنس ندیدنت می چشند و انگار دنیا در عذاب ندیدن توست.

آنقدر گیرنده های معنوی مان آکنده از زنگار و آلودگی شده که هر چه پیغام می فرستی، دریافت نمی کنیم و هر چه می گویی، نمی شنویم.

گاه در اعماق تفکراتم درباره ی تو، به غربت و تنهایی ات پی می برم که به همه ی دوستدارانت سر میزنی و و آنها با تو نجوایی حتی اندک نمی کنند. شاید هم تقصیری نداشته باشند؛ نمی دانند لذت عشقبازی و دردودل با یوسف زهرا با هیچ چیز قابل قیاس نیست.

ولی اماما! مبادا که از این بی مهری ها رنجیده گردی و چون جدت،علی(ع)، سر به چاه بگذاری... چون همان گونه که فرزانه ای گفت:«ما در کلبه ی حقیرانه ی خود چیزی داریم که خداوند در عرش کبریائی اش ندارد. ما این چنین خدایی داریم و او همچون خودش ندارد...» پس نبود ما را با بودن خدا جبران کن.

سیدی! برای هدایتمان دعا کن تا از نبودنت مضطر و پریشان شویم و عاشقانه و عاجزانه صدایت بزنیم و تمنایت کنیم...!

سلام و تحیت الهی بر تو ای وارث داغ کوچه و درد و دَر...

چقدر آغاز سخن با کریم اهل بیتی که در بی توجهی به او رقیب نداشته ایم، دشوار به نظر می آید.

حاضرم سوگند بخورم که تو در مظلومیت بین دوستدارانت کم نظیری... بزرگ مردی که در کشاکش جانسوز حادثه ها، استوارگونه ایستاد.

سلاله ای از دامان نبوی که در زیرکی و موقع شناسی بی مانند بود و با فراستی وصف ناپذیر صلح نامه ای را امضا کرد که بقای اسلام با آن بیمه شد.

امامی که حتی میان اهل خانه اش هم ایمن نبود، همان خانه ای که زنی از آن فریفته ی نیرنگ معاویه شد و نوه ی رسول خدا را شیر زهر آلود داد.

هنوز بعد از قرن ها صدای هق هق گریه هایت به گوش می رسد، وقتی سراسیمه به دامان مادرت رسیدی و او را غرق در جراحت دیدی، حقا که تو وارث درد فاطمه ای...

بعد از نوشیدن شیر زهر آلود و مسموم شدنت، چهل روز پیش چشمان بی تفاوت مردم، تو داشتی خون بالا می آوردی... با ناله های تو خواهرت هول می کرد و اختیار از دست می داد.

آقا! شنیده ام جگرت شعله ور شده است، بی کس شده ای و ناله ی تو بی اثر شده است.

یک چشم زینب به توست و یک چشم بین تشت؛ تشت مقابلت پر خون جگر شده است.

ای وای از مصیبت تابوت و دفن تو...! وای از هجوم تیر و تن و چشم تر شده...! به راستی چه کسی شایسته تر از حسن بن علی است که در کنار رسول خدا به خاک سپرده شود.

ولی نه... انگار اینجا پیرزنی از قافله ی نبرد جمل دارد مخالفت می کند و مشتی شقاوت پیشه دارند تیر به کمان می اندازند... تا کنون ندیده بودم که جنازه ای از تابوت بیرون نیاید...

اصلا مگر به جسم بی جان هم تیر می زنند...؟

زینب جان!شکیبا باش... هنوز سیل مصیبت ها جاری است...!

در روایتی امام سجاد(علیه السلام) به نعمان بن منذر مدائنی فرمود: در شام هفت مصیبت بر ما وارد آوردند که از آغاز اسیری تا آخر، چنین مصیبتی بر ما وارد نشده بود:

1- ستمگران در شام اطراف ما را با شمشیرهای برهنه و  نیزه ها احاطه کردند و بر ما حمله می کردند و نوک نیزه به ما می زدند و در میان جمعیت بسیار نگه داشتند و ساز و طبل می زدند.

2- سرهای شهدا را در میان  زن های ما قرار دادند، سر پدرم و سر عمویم عباس را در برابر چشم عمّه هایم زینب و ام کلثوم(علیهما السلام) نگه داشتند، و سر برادرم علی اکبر و پسرعمویم قاسم را در برابر چشم سکینه و فاطمه (خواهرانم) می آوردند و با سرها بازی می کردند، و گاهی سرها به زمین می افتاد و زیر سم اسبان قرار می گرفت.

3- زن های شامی از بالای بام ها، آب و آتش بر سر ما می ریختند، آتش به عمامه ام افتاد، چون دست هایم را به گردنم بسته بودند، نتوانستم آن را خاموش کنم، عمامه ام سوخت، و آتش به سرم رسید و سرم را نیز سوزانید.

4- از طلوع خورشید تا نزدیک غروب در کوچه و بازار با ساز و آواز، ما را در برابر تماشای مردم در کوچه و بازار گردش دادند و می گفتند: ای مردم بکشید این ها را که در اسلام هیچ گونه احترامی ندارند.

5- ما را به یک ریسمان بستند و با این حال ما را از در خانه ی یهود و نصاری عبور دادند و به آن ها می گفتند: این ها همان افرادی هستند که پدرانشان، پدران شما را در خیبر و خندق و ... کشتند و خانه های آن ها را ویران ساختند، امروز شما انتقام آن ها را از این ها بگیرید...

6- ما را به بازار برده فروشان برده و خواستند بجای غلام و کنیز بفروشند ولی خداوند این موضوع را برای آن ها مقدور نساخت.
 

7- ما را در مکانی جای دادند که سقف نداشت، روزها را از گرما و شب ها از سرما آرامش نداشتیم...

برگرفته از:‌‌ تذکرة الشهداء ملاحبیب کاشانی