🇮🇷سحا نامه🇮🇷

سلام/

داشتم عکسهای مربوط به پانزدهمین جشن سینمای ایران رو می دیدم که به مناسبت بازگشایی دوباره خانه سینما به دعوت وزیر ارشاد برگزار شده بود، که یکدفعه یک پرسش و یک چالش قدیمی که خیلی وقت پیش ذهنم درگیرش بود، یادم اومد.

چالشی که به نظرم شاید فکر خیلی ها بهش مشغول باشه و پاسخی براش نگرفته باشن.

مدتها قبل که فیلم زیاد می دیدم و البته بسیار هم ازشون درس میگرفتم، تو ذهنم بود که واقعا این بازیگرها چه انسانهای بزرگ و وارسته ای هستند.

با خودم میگفتم که وقتی بازی های اونها اینقدر روی ما تاثیر گذاره، پس حتما روی خودشون خیلی تاثیرگذارتره.

گذشت گذشت گذشت....

تا رسیدم به زمانی که به فکر افتادم کمی در خصوص این بازیگرهای محبوبم بیشتر بدونم.

گلشیفته فراهانی ای که با بازی اش در نقش یک مادر فداکار اشک خیلی ها را درآورده بود، رو برهنه دیدم.

فاطمه معتمد آریایی رو که با بازی های موندگارش تو کلاه قرمزی و زیرتیغ و... تو دلم جا کرده بود، در حال کشف حجاب دیدم.

بازیگرانی رو دیدم که همیشه دوست داشتم رفتارم مثل نقش اونها باشه، ولی وقتی همینطور اسمشون رو سرچ میکردم، نظرم در مورد هرکدومشون به کلی عوض می شد.

واقعا چرا؟؟؟

چرا بازیگرهایی که نقش های موندگاری رو بازی می کنند که حتی برخی از اون نقش باعث تحول در ما میشن، چرا خودشون متحول نمیشن؟؟ چرا تعداد خانمهای با حجاب سینمای ما انگشت شماره؟ چرا وضعشون اینطوریه؟

من هرچی فکر کردم، به نتیجه ای نرسیدم.

به نظر شما دلیلش چیه؟؟