🇮🇷سحا نامه🇮🇷

آن مدعیان دروغین حقوق انسان ها که برای آزادی دو سرجلبک فتنه گر از حصر خانگی زمین را به آسمان دوخته اند و کلی بیانیه و قطع نامه و اطلاعیه و... صادر کرده اند، برای توقف کشتار انسان های بی گناه در غزه به ابراز تاسف بسنده می کنند.

آن شیوخ عرب شهوت پرستی که شکم هایشان از شراب های صهیونیستی و جیبشان از دلارهای نفتی ورم کرده است و داعیه ی جاهلانه ی نژادپرستی و برتری قوم عرب بر دیگر اقوام را دارند، کشته شدن برادران و خواهران و کودکان عرب مسلمان در غزه را با بی تفاوتی از نظر می گذرانند؛ مبادا اظهار نظری باعث شود که قیمت نفت کثیفشان اندکی افت کند.

آن روزنامه های افساد طلب در ایران که بیم از ترک خوردن چینی نازک دل صهیونیست ها دارند، اخبار غزه را با کوچک نمایی انتشار می دهند و سران قرآن ستیزشان در سکوت کامل به سر می برند.

اما همه ی آن ها یک طرف ایستاده اند و طرف دیگر گریه های مظلومانه ی کودکی که از خانواده ی 20 نفره اش فقط او جان سالم به در برده است و نمی داند برای کدام باید گریه کند. این طرف عشق ایستاده است، فداکاری و پایداری و ایستادگی ایستاده است. این طرف انسانیت و اسلام ایستاده است. در این سو پرچمدار انقلابی ایستاده است که می گوید:«ان شاءالله در روز قدس دنیا خروش عظیم ملت ایران را خواهد دید و ملت نشان خواهد داد که انگیزه حمایت از فلسطین، همچنان در این سرزمین اسلامی، قدرتمند و موّاج است.»

پس آنچنان در روز قدس بر صهیونیست ها و حامیان آنها خواهیم خروشید که قیمت پوشک در اسراییل دو برابر شود...!

آنچنان انزجار خود را از صهیونیست ها نشان خواهیم داد تا هیچ نقطه ای از جهان خالی از فریاد مرگ بر اسراییل نباشد و نماند.

در همین رابطه بشونید: دانلود ترانه ی "می کشیم" از حامد زمانی

نمی دانم حسین جان شاید نامه نوشتن به تو در این شب ها و روزها کاری نامتناسب به نظر بیاید.

ولی دلم هوایت را کرده، هوای حرمت، هوای بین الحرمت، هوای خودت را کرده ام حسین جان!

چه بیهوده می انگارند آنان که که می پندارند یاد تو و ذکر تو و حماسه ی تو فقط در عاشورا تبلور می کند.

گویی هرگز نشنیده اند که کل ارض کربلا و کل یوم عاشورا....

اماما از چه بگویم؟ از نوادگان یزید و شمرزادگان حرامزاده ای که قصد تخریب بارگاهت را دارند یا از خونخوران وحشی صفتی که طی 13 روز بیش از 350 نفر را کشته اند و نام این جنایت را مبارزه با تروریسم می نهند...

اماما امروز قسمی شنیدم که تنم را لرزاند و بغضم را شکست.قسمی که دلیل نوشتن این نامه شد. قسم به یأس عباس...

ما چه نامنصفانه و ساده لوحانه تمام درد و رنج عباس را قطع دو دستش و عمود آهنین بر سرش می پنداریم، درد عباس روی زمین ماندن حرف تو بود. درد عباس یأس رساندن آب به خیمه ها و به پایان رساندن مأموریتش بود و همین یأس است که عباس را ابوالفضل می کند.

شیرمردی از سلاله ی حیدر که قطع دو دست و ضربات پی در پی او را از پای در نیاورد ولی آن گاه نا امید شد که تیر بر مشکش زدند. اماما! خوش به حالت که عباس را داشتی. خوش ذوقی چه زیبا گفت:«برادری فقط به تعداد نیست، به معرفت است. یوسف یازده برادر داشت و حسین فقط عباس را...»

امام عزیزم! این روزها برخی از معاندانت، از حرکات خصمانه علیه تو دست بر نمی دارند و با داستان بافی و شبهه پراکنی های مغرضانه درباره ی حماسه ی عظیم و همیشه جاودانت، سعی می کنند ذهن آزادگان عاشقت را دچار تشویش کنند.

اماحماسه ی تو آنچنان پر شکوه است که مسلما اگر عاشورا نبود، اسلام هم نبود.

ای شکوه آفرین همه ی اعصار! تو را قسم می دهم به همان قسمی که بغضم را شکست، قسم به یأس عباس که از خدا بخواهی در ظهور فرزندت تعجیل کند، به خدا بگو که بر سر سفره های سحر و افطار در غزه خون دوستدارانت گسترانده می شود.

ساده بگویم: از خدا بخواه مهدی را بفرستد...

از معبر سایبری فندرسک بخوانید: امام زمان پرادو و رشته ی تحصیلی نیست...

سلام و درود برترین درود فرستندگان بر آستان مقدس و ملکوتی ات اماما...

در توصیف تو گاه واژه ها به جان  دادن می رسند و جملات خاضعانه فریاد عجز سر می دهند.

در توصیف تو که سید المتقین و رییس الموحدینی و مظهر العجایبی و اسد الله الغالبی.

امام خوبی های عالم! عشق سرشار به تو را نه می توان به زبان بیان کرد و نه می توان با قلم نوشت.

مردی بر فراز قله های انسانیت و معرفت که  تندباد جانسوز حادثه ها نه تنها تکانش نمی دهد، بلکه او را استوارتر نمایان می سازد و تجلی روشنی بخش تری به او می بخشد.

گاه وقتی گوشه های کوچکی از زندگی ات در دنیایمان را که پر از فراز و نشیب بود، به تماشا می نشینم نه در بغض که در حیرت فرو می روم. اشک هایم نیز گاه از روی تحیر جاری می گردند.

فقط تجسم صحنه ی تازیانه خوردن همسرت که اتفاقا دختر رسول الله و همچنین باردار فرزندت بود و این که تو در آن زمان چاره ای جز سکوت برای قوام اسلام نداشتی، کوه های پر صلابت صبر را فرو می پاشد.

روی برگرداندن از دشمنی که به رویت آب دهان انداخته بود و پس از کظم غیظ اقدام به مجازاتش برای کیفر نکردن حتی یک انسان برای میل و لذت شخصی، خشم و خودخواهی را تحقیر می کند.

تجلی گاه معرفت و عدالت گری ات آنجاست که حتی بر قصاص عادلانه ی قاتلت اصرار می ورزی و گذشت از گناه بی سابقه اش را شایسته تر می شماری.

در وصف مردی سرودن که ضربت شمشیر ملعونی را مقدمه ی رستگاری خویش می داند و ندای «فزت و رب الکعبه» سر می دهد، به حق کاری سخت و دشوار است.

نیکوست که سخن آخرم با مصداق کامل حق این باشد که اماما! بارها گفته ام که جریان های تاریخی هیچگاه از بین نمی روند. خشم و تنفری نیز که کافران و حق ستیزان از تو داشته اند هنوز پابرجاست. با این تفاوت که اکنون فرزندت و نائب بر حقش را هم آماج این خشم و تنفر قرار داده اند.

امروز شیعیان و دوستداران تو و اسلام عزیز در غزه با دهان روزه موشکباران می شود و مدعیان دروغین حقوق بشر که گاه برای قتل یک حیوان بیانیه می دهند، نه تنها سکوت نکرده اند بلکه از جنایات وحشیانه ی خونخواران صهیونیست حمایت می کنند.

اما این اقدام های حق ستیزانه هرگز ما را از راه تو و الگوی شایسته ات، خاتم الانبیاء، باز نمی دارد. چون مردی از سلاله ات که اهل دیار خمین بود، گفت:«هنگامی در درستی راهتان تردید کنید که دشمنانتان از شما راضی و خشنود باشند.»

ماه رمضان در عین این که انسان از خوردن و آشامیدن امتناع می کند، فرصت مناسبی برای خودسازی و ترک گناهان است. هم چنان که نبی اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) برترین اعمال در ماه مبارک رمضان را «الوَرَع عَن مَحارم الله» یا به عبارت دیگر خودداری از انجام اعمال حرام و گناهان معرفی می کند.

بدیهی است که یکی از اعمال حرام زیان بار در دنیا و آخرت گناه خودارضایی است. از آنجا که در ماه رمضان نوعی خویشتنداری در انسان پدید می آید و در مجموع انسان کمتر مورد وسوسه قرار می گیرد، ماه رمضان فرصت بسیار مناسبی برای ترک این بیماری مضر است.

فضای معنوی فردی و اجتماعی حاکم بر جامعه نیز باعث اشتیاق کمتر انسان برای انجام گناه می گردد و با اعمال نیکویی چون انس با قرآن و نماز و ادعیه و بهره برداری از شب های پر فضیلت قدر می توان خود را از گناه دور و به خدا نزدیک کرد.

از طرف دیگر درست است که حالت خویشتنداری و فضای معنوی در ماه رمضان قوت محسوسی دارد ولی به طور کلی روزه داری در انسان نوعی خودداری از انجام گناه به خصوص خودارضایی ایجاد می کند. زیرا از آنجا که انجام خودارضایی باعث باطل شدن روزه و واجب شدن کفاره ی جمع در صورت روزه ی واجب می گردد، ماه مبارک رمضان بهترین فرصت و روزه داری بهترین عمل برای ترک خودارضایی است.

پس اگر مبتلا به گناه خودارضایی هستید، همان گونه که پیش از این توصیه کرده بودم، تمامی عوامل تحریک کننده برای انجام این گناه را ریشه کن کنید؛ این عوامل می توانند رایانه تان باشد یا ترافیک اینترنتتان یا حتی خاطره ای که یادآوری اش باعث ایجاد ذهنیت گناه در شما می شود.

ان شاء الله همگی ما سعی کنیم ماه مبارک رمضان و فرصت بی بدیل روزه داری را دریابیم و غنیمت بشمریم.

باید روی ماه رمضان رابوسید و گل نازنین وجودش رابویید.

باید شب وجود را بانور او روشن کرد و درمهتابی نورش راه های آسمان ها راپیدا کرد

باید با وضو وارد شهر خدا شد و باتمام وجود به خاکش سجده کرد.

شهر خداراباید مانند خانه ی خدا گرامی داشت و برای ورود به آن محرم شد.

شهر پرمهری که مهد معرفت است و ماه خوب رویان عالم...

متاسفانه گروهی از شیعیان ایران برای رفتن به عراق به تکاپو افتاده اند و با مراجعه به پایگاه های مختلف قصد اعزام به عراق را دارند.

من می دانم هدف این دوستان مقدس است و غیرتشان به جوش آمده است و می خواهند بر داعشیان حرامزاده بتازند ولی راه را اشتباه می روند.

اولا همانطور که گفتم فتوای جهاد آیت الله سیستانی تنها آحاد ملت عراق را شامل می شود و اینکه برخی برای رفتن به عراق به تلاطم افتاده اند، هیچ حکم شرعی برایشان وجود ندارد. چون هنوز ولی فقیه حکمی درباره ی جهاد ایرانیان صادر نکرده است.

دوما رییس جمهور هم چند روز پیش در کنفرانس خبری اعلام کرد:« اعزام نیرو از سوی ایران به عراق مطرح نیست.»

سوما گروهی مغرض نیز به بهانه ی ثبت نام برای اعزام به عراق اقدام به جمع آوری اطلاعات از حزب اللهی ها می کنند که این موضوع نیز نیازمند بصیرت شیعیان ایران است.

البته این واضح و روشن است که ان شاء الله مردم عراق خواهند توانست حرامیان را شکست دهند ولی اگر توفیق پیدا نکنند، ولی فقیه با هوشیاری تمام تصمیم لازم را خواهد گرفت.

میخواهم کمی از مردم کوفه برایتان بگویم. می شناسیدشان که...

وقتی برای امام حسین نامه نوشتند و پای نامه هاشان را با خونشان امضا کردند، می توانستی اشک شوق را که در چشم هایشان حلقه زده بود، ببینی....

عاشقانه منتظر امام "غایب"شان بودند...

در سرتاسر نامه هایشان واژه ی "العجل" هویدا بود...

در نامه هایشان نوشته بودند که بیا که در اینجا درخت های سرسبز و گلهای خوشبو منتظرند تا قدم هایت را بدرقه کنند. 

ولی خیلی نگذشت که انگار نامه هایشان یادشان رفت.

همان هایی که روزی "العجل" می گفتند و برای حضور و ظهور امامشان دست به دعا داشتند، در سپاه عمر سعد قرار گرفته بودند.

برخی هایشان حتی سنگی برداشته بودند به امید اینکه آن را به صورت امام بزنند.

همان امامی که خواستار تعجیل در دیدارش بودند.

آه....

همه ی این ها را گفتم که بگویم یادمان باشد که تاریخ تکرار می شود.

دیگر حالا انگار  رقصیدن دختران و پسران جلوی هزاران چشم حریص و هیز منعی ندارد...... دیگر انگار پخش موسیقی حرام با صدای بلند جزو مستحبات نیمه شعبان است .... خب میلاد امام زمان است دیگر..... باید شاد باشیم....

خدا کند کسانی که اینکار ها را می کنند، فقط ناآگاه باشند، مغرض نباشند. در پی مقصودی نباشند....

دلم برای امام زمان می سوزد که این شادی های همراه با ابتذال را به پای میلاد او می گذارند..... 

خواهرم......

برادرم.......

با توام.... با خودت... با تو که به خاطر میلاد امام زمان از خانه بیرون آمده ای و می رقصی و ترانه ی حرام پخش میکنی....

تو مگر نمی گویی که برای شادی امام زمان داری می رقصی؟؟؟؟

آیا امام زمان از این کارت راضی است؟؟؟؟؟؟

آیا با رقصیدن جلوی چشم هزاران نامحرم، لبخند امام زمان را احساس میکنی؟؟؟؟

فکر نمی کنی که ممکن است تو هم مثل مردم کوفه بشوی و وقتی امامت آمد، با سنگی به پیشانی اش بزنی؟؟؟؟؟؟

اگر می خواهی برقصی و به قول خودت شاد باشی، این کار را به حساب میلاد امام زمان نگذار....

.

.

.

و در پایان سخنی با امام زمان:

 یک کلام

شرمنده ایم...

پ.ن: گاهی تکرار خوب است...

آه ای امامان من! شما چقدر مظلومید!

که هنوز پس از 1400 سال یزیدیان حرامزاده از بارگاهتان هم می هراسند و نمی توانند عدالت علی، حماسه ی حسین، غیرت عباس، صفای کاظمین و عشق سامرا را تاب بیاورند

ذوالفقار حیدریم یکباره طوفان می کنیم

پایگاه کفر را با خاک یکسان می کنیم

خدشه ای وارد شود بر مرقد آل علی

کربلا را تا مدینه بیت الأحزان می کنیم

پ.ن: سردار قاسم سلیمانی خطاب به گروه داعش :اگر پایتان ، فقط پایتان به حرم مطهر سید الشهدا علیه السلام برسد با اجازه فرمانده کل قوا امام خامنه ای کربلایی دیگر به پا خواهیم کرد و همراه با سربازان امام زمان (عج) نماز ظهر را در بقیع بر پا خواهیم نمود.

انصاف هم چیز خوبی است. در این 25 سال یک مراسم شایسته هم برای تجلیل از زحماتت گرفته نشد. در این 25 سال یک مستند درخور زحمات و تلاش هایت هم برای بزرگداشت شخصیتت ساخته نشد. گویی عادت کرده ایم که چیزی را از دست بدهیم و آنگاه ذکر نیکی هایش کنیم!

همگی ما انگار عادت کرده ایم که 14 خرداد را فقط برای امام فقید و عزیزمان عزا بگیریم و فراموشمان بشود که 25 سال پیش در همین روزها علاوه بر رحلت امام چه اتفاق تاریخی و سرنوشت سازی افتاد.

یادمان رفته که در همان روزها بزرگترین بار یک کشور بر دوش مردی گذاشته شد که هنوز هم که هنوز است با صلابت و اقتدار و جانانه از این مرز و بوم دفاع می کند و پرچم برافراشته ی اسلام را به دست گرفته است تا روزی به صاحب پرچم بسپارد.

آقا جان! یادمان رفته که در عین حال که رحلت جانگداز پدرمان را به هم تسلیت می گوییم، آغاز به رهبری رسیدنت را نیز گرامی بداریم از تو یادی بکنیم.

وقتی تکه های پازل انقلاب را کنار هم می چینم و حوادثی مثل کوی دانشگاه و فتنه ی 88 و یکشنبه ی سیاه را تماشا می کنم، درمی یابم که اگر حضور تو و کلام روشنگرانه ی تو نبود، شیرازه ی کشور از هم می پاشید.همانطور که که در کشورهایی مثل مصر با اندک اختلافاتی آشوب و کودتا به پا می شود.

البته به قول امام خمینی(ره) نظام ما قائم به اشخاص نیست و ما پیش و بیش از افراد با آرمان ها و قوانین پیمان بسته ایم ولی اشخاص هم باید صلاحیت داشته باشند و تو چه زیبا صلاحیتت را در نگاه داشتن قطار انقلاب بر ریل های انقلابی امام عزیز به نمایش گذاشتی.

تو آن چنان زیبا و مدبرانه کشور را رهبری کرده ای که حتی حیرت و اعتراف دشمنان را نیز برانگیخته ای،چنانکه کاندولیزا رایس، وزیر سابق امور خارجه امریکا و از تئوریسین‌های برجسته این کشور می گوید:«رهبر ایران می‌تواند نقشه‌هایی را که بهترین ذهن‌ها، با صرف بیش‌ترین بودجه‌ها، در زمانی بسیار طولانی کشیده و مجریانی ماهر اجرای آن را به عهده گرفته‌اند، با یک سخنرانی یک‌ساعته خنثی کند.»

اماما! ممنونم که هستی و امیدوارم باشی و بمانی تا این پرچم پر افتخار را به صاحب اصلی اش بسپاری.

آن مرد که پرچم سپرد به مهدی موعود/ سید علی خامنه ای خواهد بود (ان شاء الله)

سلام امام خوبی ها. سلام ای برافرازنده ی علم اسلام در مقابل کفر. درود خداوند و رسولش بر تو باد که اسلام ناب محمدی را به نیکویی احیا کردی.

اماما! از بی رمقی واژه هایم در توصیفت بگذر چون که سخن گفتن و نامه نگاشتن برای مردی که انقلابش معجزه ی قرن است و روح پر فتوحش بعد از 25  سال هنوز هم دل ها را به سوی خود جذب می کند، کار چندان ساده ای نیست.

نمی دانم از کجا باید شروع کنم، حتی نمی دانم که چه بگویم! بهتر است از روزهای آسمانی و غم انگیز پر کشیدنت بسرایم. روزهایی که قلب همه ی انسانهای آزادی خواه جهان به درد آمد و از روزی که ناگاه شوکی عظیم بر دلهای مردمان این سرزمین فرود آمد. از طرفی در ماتم تو سوگوارانه می گریستیم و از طرفی نگران دستمایه ی بزرگت یعنی انقلابمان بودیم که می ترسیدیم شیرازه اش از هم بپاشد.

ولی به تو و آینده نگری ها و دوراندیشی هایت ایمان داشتیم. تو همانی بودی که دو ماه قبل از پر کشیدنت در نامه ای شیخ حسینعلی منتظری را از قائم مقامی رهبری عزل کردی و در این نامه جملاتی نوشتی که آتش به جانمان زد:«از خدا می‌خواهم که به پدر پیر مردم عزیز ایران صبر و تحمل عطا فرماید و او را بخشیده و از این دنیا ببرد تا طعم تلخ خیانت دوستان را بیش از این نچشد.»

 بعدها معلوم شد که تو چه نیک می دانستی چه زمانی به معبودت می رسی و از طرفی چه به موقع جلوی مشکلات سیاسی آینده ی کشور را با همین نامه گرفتی.

آری! تو می دانستی که سیدعلی می شود ناخدای باخدای کشتی انقلاب وگرنه با دلی آرام و قلبی مطمئن نمی رفتی.

اماما! در این 25 سال انقلابمان فراز و نشیب و ریزش و رویش زیاد داشته است ولی فرزند خلفت آنچنان ماهرانه این کشتی را هدایت کرده که هنوز که هنوز است، کشورمان لبریز از همان شور انقلابی است که در دل هایمان نهادی

او آنچنان کشتی انقلاب را از فتنه های عظیم و موج های سهمگین به سلامت بیرون آورده است که حتی دشمنان را به حیرت انداخته است چنانکه کاندولیزا رایس، وزیر سابق امور خارجه امریکا و از تئوریسین‌های برجسته این کشور می گوید:«رهبر ایران می‌تواند نقشه‌هایی را که بهترین ذهن‌ها، با صرف بیش‌ترین بودجه‌ها، در زمانی بسیار طولانی کشیده و مجریانی ماهر اجرای آن را به عهده گرفته‌اند، با یک سخنرانی یک‌ساعته خنثی کند.»

این ها را گفتم که بدانی قطار انقلابت هنوز بر ریل های استوار اسلام در حال حرکت است.

در آخر هم یک تشکر ساده و صمیمی دارم:

اماما! ممنون که رهبر انقلابمان شدی!!!