{سحا نامه}

میخواهم کمی از مردم کوفه برایتان بگویم. می شناسیدشان که...

وقتی برای امام حسین نامه نوشتند و پای نامه هاشان را با خونشان امضا کردند، می توانستی اشک شوق را که در چشم هایشان حلقه زده بود، ببینی....

عاشقانه منتظر امام "غایب"شان بودند...

در سرتاسر نامه هایشان واژه ی "العجل" هویدا بود...

در نامه هایشان نوشته بودند که بیا که در اینجا درخت های سرسبز و گلهای خوشبو منتظرند تا قدم هایت را بدرقه کنند. 

ولی خیلی نگذشت که انگار نامه هایشان یادشان رفت.

همان هایی که روزی "العجل" می گفتند و برای حضور و ظهور امامشان دست به دعا داشتند، در سپاه عمر سعد قرار گرفته بودند.

برخی هایشان حتی سنگی برداشته بودند به امید اینکه آن را به صورت امام بزنند.

همان امامی که خواستار تعجیل در دیدارش بودند.

آه....

همه ی این ها را گفتم که بگویم یادمان باشد که تاریخ تکرار می شود.

دیگر حالا انگار  رقصیدن دختران و پسران جلوی هزاران چشم حریص و هیز منعی ندارد...... دیگر انگار پخش موسیقی حرام با صدای بلند جزو مستحبات نیمه شعبان است .... خب میلاد امام زمان است دیگر..... باید شاد باشیم....

خدا کند کسانی که اینکار ها را می کنند، فقط ناآگاه باشند، مغرض نباشند. در پی مقصودی نباشند....

دلم برای امام زمان می سوزد که این شادی های همراه با ابتذال را به پای میلاد او می گذارند..... 

خواهرم......

برادرم.......

با توام.... با خودت... با تو که به خاطر میلاد امام زمان از خانه بیرون آمده ای و می رقصی و ترانه ی حرام پخش میکنی....

تو مگر نمی گویی که برای شادی امام زمان داری می رقصی؟؟؟؟

آیا امام زمان از این کارت راضی است؟؟؟؟؟؟

آیا با رقصیدن جلوی چشم هزاران نامحرم، لبخند امام زمان را احساس میکنی؟؟؟؟

فکر نمی کنی که ممکن است تو هم مثل مردم کوفه بشوی و وقتی امامت آمد، با سنگی به پیشانی اش بزنی؟؟؟؟؟؟

اگر می خواهی برقصی و به قول خودت شاد باشی، این کار را به حساب میلاد امام زمان نزن....

.

.

.

و در پایان سخنی با امام زمان:

یک کلام

شرمنده ایم.....

نمی دانم بگویم یادش بخیر یا...

مثل همین روزها بود که امام آماده شد تا به سوی نماز جمعه حرکت کند.

آری فکر می کنم 29 خرداد 88 بود. چهار سال پیش.

درست یک هفته بعد از انتخابات 40 میلیونی سال 88.

همه ی گوش ها تشنه شنیدن سخنانش بودند.

او در آن روز، هم تشنه کامان را سیراب کرد و هم فتنه گران داخلی و خارجی را رسوا کرد...

نمی دانم یادتان هست یا نه.

در پایان خطبه دوم جملاتی خطاب به مولای خودش و ما بر زبانش آمد که دل همه را خون کرد و از آن روز تا کنون در ذهن ما نقش بسته است:

 اى سید ما! اى مولاى ما! ما آنچه باید بکنیم، انجام میدهیم؛ آنچه باید هم گفت، هم گفتیم و خواهیم گفت.

من جان ناقابلى دارم....

جسم ناقصى دارم....

اندک آبروئى هم دارم که این را هم خود شما به ما دادید...

همه‌ى اینها را من کف دست گرفتم، در راه این انقلاب و در راه اسلام فدا خواهم کرد؛ اینها هم نثار شما باشد.

سید ما، مولاى ما، دعا کن براى ما؛ صاحب ما توئى؛ صاحب این کشور توئى؛ صاحب این انقلاب توئى؛

پشتیبان ما شما هستید؛ ما این راه را ادامه خواهیم داد؛ با قدرت هم ادامه خواهیم داد؛

در این راه ما را با دعاى خود، با حمایت خود، با توجه خود، پشتیبانى بفرما.

مولای من! آسمان این روزها، تمام هستی اش را به پای جاده ات ریخت

ذره ذره آب شد

بی سر و صدا بارید

آنقدر اشک هایش آرام خاک مرده را خیس می کرد که هیچکس اگر نمی دید،نمی فهمید حضور اشک را...

دل مومنانت هم خون می بارد این روزها

برای دل آسمانی این بندگان هم که شده بیا

بخاطر پهلوی شکسته مادر

برای تنهایی سید علی هم که شده،بیا..

ای تیر نگاهت به دل زار کجایی؟

ای روی گلت شمع شب تار کجایی؟

آرام و قرار دل بی تاب و شکیبم

آرام و قرار دل بیمار کجایی؟

اللهم عجل لولیک الفرج

که چی؟ هی جانباز جانباز شهید شهید! میخواستن نرن! کسی مجبورشون نکرده بود که!

چرا اتفاقا! مجبورشون میکرد!

کی؟!!

همون که تو نداریش!

من ندارم؟! چی رو؟!

.

.

                              غیــــــرت!!

در جاده انقلاب روی یکی از تابلو ها نوشته شده بود:

جاده لغزنده است 

دشمنان مشغول کارند 

با احتیاط برانید

سبقت ممنوع 

دیر رسیدن به پست و مقام بهتر از هرگز نرسیدن به امام است

حداکثر سرعت بیشتر از ولی فقیه نباشد

اگر پشتیبان ولایت فقیه نیستید لااقل کمربند دشمن را نبندید

با دنده لج حرکت نکنید

تذکر مهم: این جاده مجهز به دوربین است. دوربین ها را شهدا و امامشان چک می کنند.

می دانی چرا می گویند که نباید به خامنه ای بگوییم امام؟

بعد از آن که روح خدا به خدا پیوست و سیدعلی رهبری ما را به عهده گرفت، شاید انگار بعضی ها برایشان خیلی خوشایند نبود که به امام جدیدشان بگویند امام....

دشمن هم استقبال کرد و همانطور که به امام خمینی می گفت: آیت الله خمینی،این دفعه آیت اللهش را برداشت و به امام خامنه ای گفت: آقای خامنه ای

داخلی ها هم به جای آنکه لقب امام را پشت نام رهبر جدیدشان بیندازند، یه تکاپو افتادند برای اسم سازی: مقام معظم رهبری، رهبر معظم انقلاب، مقام عظمای ولایت، رهبر فرزانه ی انقلاب و........

تا دلت بخواهد اسم و لقب ساختند.

ولی هیچکدامشان یا نفهمید و یا نخواست که بفهمد که هیچ کلمه ای چون "امام" هیبت و عظمت ندارد و لرزه بر اندام دشمنان نمی اندازد...

برادر یا خواهرم بدان که هر امام گفتن ما مساوی است با مشتی به صورت دشمن.

اوباما و نتانیاهو اگر در تلویزیون ببینند که جوانی رهبرش را امام می خواند، خیلی بیشتر از زمانی عصبانی می شوند که جمعیت های میلیونی برای آنها مرگ را آرزو می کنند.

پس همگی سعی کنیم تا لفظ امام را فراگیر کنیم و با مشت های گره کرده بر دشمنان فریاد برآوریم:

دور و بر این دیار پرسه نزنید

این مملکت فاطمه، حیدر دارد

وبلاگ پاسدار و عاشق ولایت، صعود تیم ملی ایران به جام جهانی را به فوتبالیست های غیور تیم ملی و ملت مقتدر ایران تبریک می گوید.

به امید خلق حماسه های شکوهمندانه ی ورزشی دیگر.

رهبری هم طی این پیروزی، پیامی به شرح زیر را صادر کردند:

بسمه تعالی
پیروزی تیم ملی فوتبال، مردم و بویژه ورزش دوستان کشور را شادمان کرد. از عزیزانی که این شادمانی را پدید آوردند متشکرم، خسته نباشید.
سید علی خامنه‌ای
28 خرداد 92