🇮🇷سحا نامه🇮🇷

سلام عزیز دلم! حال قشنگت چطور است؟ خوبی مهربانم؟!

لابد پیش خودت می گویی این «سربازنما» چقدر بی معرفت است که یک هفته پس از بستری شدنم در بیمارستان نه خبری از او هست و نه نشانی...

حق داری آقا جان...شرمنده ام! راستش را بخواهی چند روزی است که اینترنت در دیار ما قطع شده است و من از آن وقت که شنیدم تن معشوقم را به تیغ جراحان سپرده اند، لحظه ای آرام و قرار نداشته ام. تمام بخش های خبری این روزهای صدا و سیما را از نظر می گذراندم و تا لبخند روح انگیزت را نمی دیدم، تسلی نمی بافتم. ولی آن روز که عملت کرده بودند، آن قدر دلشوره و دلهره گرفته بودم که هرجا نشانی و عکسی از تو می دیدم، گونه هایم خیس بود! یا من خیلی دل نازکم یا تو خیلی دوست داشتنی هستی و قطعا هم همینطور است!

شاید باورت نشود که شب آن روز خواب به چشمم نمی آمد و تا سوره ی یس و دو رکعت نماز به نیت سلامتی و شفای عاجلت نخواندم، آرام نشدم. عکس هایت را که از گوشه و کنار به دست می آوردم قوت قلب می گرفتم و در دلم هزار ماشا الله می گفتم به این همه دلنشین بودن... انصافا که با لباس سپید و آن عرقچین زیبا، چقدر ملکوتی به نظر می آیی! مخصوصا وقتی چاشنی همه ی این ها لبخندی از ته دل نورانی ات هم باشد...

این ها را گفتم که بگویم آقا جان یک وقت عشق و دلداگی ات به خدا و آن طرف باعث نشود امتت را بی امام رها کنی. می دانم که خیلی اذیتت کرده ایم ولی آقا جان جز تو که کسی را نداریم. امام زمانمان که در غیبت است و من در این عصر پر از ظلمت و تباهی تنها دلم را خوش کرده ام به روی ماه تو! مبادا که آن را از من دریغ داری که بیم آن دارم با نبودنت به یک باره قالب تهی کنم...

اماما! همچنان سرافراز و سربلند و مقتدر بمان و بایست و جام زهری باش به کام زورگویان و ستم پیشگان که این روزها با روی تخت بودن آن قد و بالای رعنایت، برخی گرگ صفتان اندیشه های پلیدی در سر می پرورانند.

کاش می شد با ترازویی میزان محبت به تو را سنجید و با کلمه ای فرای عشق و دوست داشتن میزان دلبستگی به تو را وصف کرد. ولی چه کنم آقا جان که زبان قاصرم محدود است پس ساده و بی پیرایه می گویم: عاشقت هستم مولا...

در همین رابطه از معبر سایبری فندرسک بخوانید: رازهای زندگی خامنه ای برای مخملباف

انصاف هم چیز خوبی است. در این 25 سال یک مراسم شایسته هم برای تجلیل از زحماتت گرفته نشد. در این 25 سال یک مستند درخور زحمات و تلاش هایت هم برای بزرگداشت شخصیتت ساخته نشد. گویی عادت کرده ایم که چیزی را از دست بدهیم و آنگاه ذکر نیکی هایش کنیم!

همگی ما انگار عادت کرده ایم که 14 خرداد را فقط برای امام فقید و عزیزمان عزا بگیریم و فراموشمان بشود که 25 سال پیش در همین روزها علاوه بر رحلت امام چه اتفاق تاریخی و سرنوشت سازی افتاد.

یادمان رفته که در همان روزها بزرگترین بار یک کشور بر دوش مردی گذاشته شد که هنوز هم که هنوز است با صلابت و اقتدار و جانانه از این مرز و بوم دفاع می کند و پرچم برافراشته ی اسلام را به دست گرفته است تا روزی به صاحب پرچم بسپارد.

آقا جان! یادمان رفته که در عین حال که رحلت جانگداز پدرمان را به هم تسلیت می گوییم، آغاز به رهبری رسیدنت را نیز گرامی بداریم از تو یادی بکنیم.

وقتی تکه های پازل انقلاب را کنار هم می چینم و حوادثی مثل کوی دانشگاه و فتنه ی 88 و یکشنبه ی سیاه را تماشا می کنم، درمی یابم که اگر حضور تو و کلام روشنگرانه ی تو نبود، شیرازه ی کشور از هم می پاشید.همانطور که که در کشورهایی مثل مصر با اندک اختلافاتی آشوب و کودتا به پا می شود.

البته به قول امام خمینی(ره) نظام ما قائم به اشخاص نیست و ما پیش و بیش از افراد با آرمان ها و قوانین پیمان بسته ایم ولی اشخاص هم باید صلاحیت داشته باشند و تو چه زیبا صلاحیتت را در نگاه داشتن قطار انقلاب بر ریل های انقلابی امام عزیز به نمایش گذاشتی.

تو آن چنان زیبا و مدبرانه کشور را رهبری کرده ای که حتی حیرت و اعتراف دشمنان را نیز برانگیخته ای،چنانکه کاندولیزا رایس، وزیر سابق امور خارجه امریکا و از تئوریسین‌های برجسته این کشور می گوید:«رهبر ایران می‌تواند نقشه‌هایی را که بهترین ذهن‌ها، با صرف بیش‌ترین بودجه‌ها، در زمانی بسیار طولانی کشیده و مجریانی ماهر اجرای آن را به عهده گرفته‌اند، با یک سخنرانی یک‌ساعته خنثی کند.»

اماما! ممنونم که هستی و امیدوارم باشی و بمانی تا این پرچم پر افتخار را به صاحب اصلی اش بسپاری.

آن مرد که پرچم سپرد به مهدی موعود/ سید علی خامنه ای خواهد بود (ان شاء الله)

سلام امام خوبی ها. سلام ای برافرازنده ی علم اسلام در مقابل کفر. درود خداوند و رسولش بر تو باد که اسلام ناب محمدی را به نیکویی احیا کردی.

اماما! از بی رمقی واژه هایم در توصیفت بگذر چون که سخن گفتن و نامه نگاشتن برای مردی که انقلابش معجزه ی قرن است و روح پر فتوحش بعد از 25  سال هنوز هم دل ها را به سوی خود جذب می کند، کار چندان ساده ای نیست.

نمی دانم از کجا باید شروع کنم، حتی نمی دانم که چه بگویم! بهتر است از روزهای آسمانی و غم انگیز پر کشیدنت بسرایم. روزهایی که قلب همه ی انسانهای آزادی خواه جهان به درد آمد و از روزی که ناگاه شوکی عظیم بر دلهای مردمان این سرزمین فرود آمد. از طرفی در ماتم تو سوگوارانه می گریستیم و از طرفی نگران دستمایه ی بزرگت یعنی انقلابمان بودیم که می ترسیدیم شیرازه اش از هم بپاشد.

ولی به تو و آینده نگری ها و دوراندیشی هایت ایمان داشتیم. تو همانی بودی که دو ماه قبل از پر کشیدنت در نامه ای شیخ حسینعلی منتظری را از قائم مقامی رهبری عزل کردی و در این نامه جملاتی نوشتی که آتش به جانمان زد:«از خدا می‌خواهم که به پدر پیر مردم عزیز ایران صبر و تحمل عطا فرماید و او را بخشیده و از این دنیا ببرد تا طعم تلخ خیانت دوستان را بیش از این نچشد.»

 بعدها معلوم شد که تو چه نیک می دانستی چه زمانی به معبودت می رسی و از طرفی چه به موقع جلوی مشکلات سیاسی آینده ی کشور را با همین نامه گرفتی.

آری! تو می دانستی که سیدعلی می شود ناخدای باخدای کشتی انقلاب وگرنه با دلی آرام و قلبی مطمئن نمی رفتی.

اماما! در این 25 سال انقلابمان فراز و نشیب و ریزش و رویش زیاد داشته است ولی فرزند خلفت آنچنان ماهرانه این کشتی را هدایت کرده که هنوز که هنوز است، کشورمان لبریز از همان شور انقلابی است که در دل هایمان نهادی

او آنچنان کشتی انقلاب را از فتنه های عظیم و موج های سهمگین به سلامت بیرون آورده است که حتی دشمنان را به حیرت انداخته است چنانکه کاندولیزا رایس، وزیر سابق امور خارجه امریکا و از تئوریسین‌های برجسته این کشور می گوید:«رهبر ایران می‌تواند نقشه‌هایی را که بهترین ذهن‌ها، با صرف بیش‌ترین بودجه‌ها، در زمانی بسیار طولانی کشیده و مجریانی ماهر اجرای آن را به عهده گرفته‌اند، با یک سخنرانی یک‌ساعته خنثی کند.»

این ها را گفتم که بدانی قطار انقلابت هنوز بر ریل های استوار اسلام در حال حرکت است.

در آخر هم یک تشکر ساده و صمیمی دارم:

اماما! ممنون که رهبر انقلابمان شدی!!!

آقاجان! روزت مبارک باشد، ان شاء الله تا هنگام ظهور ولی عصر(عج) زنده و پاینده باشی و این انقلاب را به صاحب اصلی اش بسپاری. 

اماما! امام زمانمان که در غیبت است و ما هم که نمی توانیم روی خورشید مانندش را از نزدیک ببینیم.فقط امیدوارم روزی که می آید، باشم و روی زیبایش را نظاره کنم.اما در این روزها من فقط دل خوش کرده ام به روی ماه تو.امید که بتوانم آن را هم از نزدیک ببینم.

البته نگران نباش آقا. من اینگونه نیستم که "فقط" مشتاق دیدار تو و امام زمان باشم. من در درجه ی اول مشتاق کلامتان و پیرو بیانتان هستم.دیدن خوب است.ولی کوفیان هم امامشان را دیدند و به رویش شمشیر کشیدند.امید که ما منتظرانی از جنس کوفیان نباشیم.

در آخر هم باید بگویم: خیلی دوستت دارم پدرم...!

سلام امام جان!

چند وقت است سرم شلوغ شده و مدتی است که نامه ای برایت نفرستاده بودم.

ولی در همین فرصت های اندکی که برایم ایجاد می شد، مطالبی گذاشتم که احساس می کردم جامعه مان به آنها نیاز دارد و به آنها کم توجهی می شود...

از خود ارضایی و همجنسبازی نوشتم تا بتوانم در حد خودم خلأ وجود این مطالب را در فضای سایبری پر کنم.

مطالبی نوشتم به درد بخورد نه مطالبی که هرکس با نگاهی سرسری از آنها عبور کند.

بگذریم...

می دانم که این روزها سر شما هم خیلی شلوغ است.

البته سر شما که همیشه شلوغ است.

ولی این روزها مشغول بررسی سفر هیئت ایرانی به نیویورک هستید.

سفری که حاشیه های مثبت و منفی زیادی داشت.

از نرمش قهرمانانه ات که خیلی ها آن را عقب نشینی تفسیر کردند.

تا اعلام مواضع قدرتمدانه رییس جمهور در سازمان ملل که برخی آن را به ضعف ایران تعبیر کردند.

راست می گویی ها،

بدفهمی بد دردی است.

زمانی که تو گفتی نرمش قهرمانانه، خیلی ها فقط نرمشش را فهمیدند و بی خیال قهرمانانه اش شدند.

چقدر واقعا مسئولیتت سنگین است آقا....

همین که مجبوری همه ی مسائل را برای همه بصورت قابل فهم بگویی،تا ایجاد شبهه و حاشیه نکند، خیلی است.

اماما!

ما سربازان جبهه سایبری، هیچ اظهار نظر تند و جنجال آفرینی نکردیم و فقط از حیث تحلیل، سفر رییس جمهور را مثبت ارزیابی کردیم.

ولی امان از این تندروهای افراطی که به اسم شما آشوب به پا می کنند.

امان از آنهایی که هنوز وقتی تو در مورد سفر رییس جمهور اظهار نظر نکرده ای، به طرف رییس جمهور کشورمان، کفش پرتاب می کنند و به او انگ ضد ولایت فقیه بودن می زنند.

امان از این عوام بی بصیرت

و بدتر از آنها خواص بی بصیرتی که وضعشان مشخص است.

مدتی بود برایم سوال شده بود که چطور کسانی مثل شمر و ابن زیاد که یقین به باطل بودن راهشان داشتند، باز هم با امام حسین جنگیدند.

همچنان که روایت شده هنگامی که شمر بر سینه امام نشست، به او گفت:" می دانم که خدا انتقام خون تو را خواهد گرفت، با این حال بی پروا تو را می کشم."

قصه برخی خواص امروز هم با کمی بیش و کم شبیه قصه شمر است.

می دانند که تو بر حقی، ولی تعلقات دنیایی آنچنان تار و پود بدنشان را احاطه کرده که گویی چشمانشان را کور ساخته است.

خدا کند که ما شمر نشویم و روبروی امام زمانمان و نائبش قد علم نکنیم.

آقا جان!

فقط امیدوارم باشی و بمانی...

چون ما جز تو کسی را نداریم که به او تکیه کنیم....

سلام رهبر عزیزم.

در این نامه بیشتر میخواهم با زبان تصویر با تو و البته برخی از افراد سخن بگویم.

برخی می گویند که خامنه ای مشروعیت ندارد، مقبولیت ندارد ولی انگار چشمشان را بسته اند که به غیر از جمعیت های چند ده میلیونی مردم، چه افراد بزرگی، شخصیت و منش تو را تایید کرده اند و می کنند.

این عکس ها گوشه ی کوچکی از آن افراد است.

این عکس ها را می گذارم تا هم یادی از گذشته های دور و نزدیک باشد برای تو و هم پاسخی باشد برای یاوه گویان.

امام خمینی(ره)

سید حسن نصرالله 

آیت الله هاشمی رفسنجانی

شهریار   

دکتر محمدرضا سنگری

علامه حسن زاده آملی

آیت الله آقا مجتبی تهرانی

آیت الله العظمی صافی گلپایگانی

آیت الله خوشوقت

آیت الله العظمی شبیری زنجانی

آیت الله العظمی فاضل لنکرانی

آیت الله العظمی بهاء الدینی  

آیت الله مشکینی

آیت الله العظمی مکارم شیرازی

آیت الله العظمی جوادی آملی

آیت الله العظمی سبحانی

آیت الله العظمی بهجت

ملت ایران

امیدوارم لذت برده باشی آقا

التماس دعا

خیلی وقت پیش ها روز 4 آبان روز مهم و خیلی معروفی بود.

در آن روز دربار سلطنتی را آذین می بستند و دوستداران شاه مخلوع به او پیام تبریک تولد می فرستادند.

همه در آن روز میدانستند که امروز تولد شاه است.

اما امروز چه؟

شاید کمتر کسی باشد که بداند امروز تولد توست.

تولد مردی که با انگشت اشاره اش کاخ های مستکبران عالم را به لرزه در می آورد.

تولد مردی است که عمرش را در انقلاب صرف کرد و محاسنش هم در همین انقلاب سفید شد.

تولدت مبارک آقا. من به تو افتخار میکنم.

من به تو افتخار میکنم که برایت جشن تولد نمی گیرند.

من به تو افتخار میکنم که خیلی ها تاریخ تولدت را نمی دانند.

من به تو افتخار میکنم که در این قید و بندها نیستی.

و افتخار میکنم که ظواهر دنیایی را به چشم خواری می نگری.

و همین است راز ماندگاری ات در دل ما.

یادت هست آقا که گفته بودی: «من از کسی که برای تولد من جشن می‌گیرد، به هیچ وجه متشکر نمی شوم و او را مسئول زیان‌های این کار هم می‌شناسم».

چشم آقا.

ما تولد نمی گیریم.

فقط به تو تبریک می گوییم.

لطف خدا به مردم دنیا ارائه شد

یکباره شوره زار زمین باغ لاله شد

پس کوچه های خاکی مشهد پر از شعف

خورشید شهر خامنه74 ساله شد

سلام پیشوای دلهای مشتاق ولایت.

حالت چطور است؟

خوبی؟ 

ماه رمضان را چطور می گذرانی؟

تو را نمی دانم، ولی من که خیلی دلم برایت تنگ شده بود. 

روز اول ماه رمضان که محفل انس با قرآن برگزار شده بود، شبکه قرآن بطور مستقیم مراسم را از حسینیه امام خمینی پخش می کرد.

من هم تمام وقت پای تلویزیون بودم. 

چه لذتی داشت.

هم قرآن را با بهترین صوتها می شنیدی و هم بهترین رهبر دنیا را به تماشا می نشستی.

ولی بعضی جاها هم دلم میگرفت و حسرت به دلم می نشست.

آرزو میکردم که کاش من به جای او بودم.

ولی نه...

نبودم.

اماما!

امام زمانمان که در غیبت است و  ما هم که نمی توانیم روی خورشید مانندش را از نزدیک ببینیم.

فقط امیدوارم روزی که می آید، باشم و روی زیبایش را نظاره کنم.

اما در این روزها من فقط  دل خوش کرده ام به روی ماه تو.

امید که بتوانم آن را هم از نزدیک ببینم.

نگران نباش آقا.

ولی من اینطور نیستم که فقط مشتاق دیدار تو و امام زمان باشم.

نه...

من مشتاق کلامتان و پیرو بیانتان هم هستم.

دیدن خوب است.

ولی کوفیان هم امامشان را دیدند و به رویش شمشیر کشیدند.

امید که ما منتظرانی از جنس کوفیان نباشیم.

تا نامه ی بعدی به خدا می سپارمت...

سلام آقای مهربان من.

حالت چطور است. به لطف خدا که خوبی؟

الحمد لله...

ماه میهمانی خدا را به تو تبریک می گویم.

ماهی که در وصفش گفته بودی:« بهار خودسازى انسان و انس با خداست.فرصت عروج و اعتلاى روح انسان است و ماه رمضان، ماه ذخیره‏سازى تقواست.»

ماه رمضان رسید. ماهی که خیلی دوستش دارم و البته دوستش داری.

امیدوارم که هردویمان و البته تمام مسلمانان عالم بتوانیم از این مهمانی الهی، حداکثر استفاده را بکنیم.

خب از ماه رمضان بگذریم...

آقای خوب من. 

خیلی دوستت دارم.

من هر روز اخبار را نگاه میکنم.

اخبار نیمروزی و شبانگاهی شبکه یک را راس ساعتشان می گیرم.

اگر خبری از تو و سخنرانی هایت بود، مشتاق تر می نشینم و اخبار را با اشتیاق بیشتری می بینم.

راستش ولی بعضی وقت ها دلم میگیرد.

دوست دارم یکبار هم که شده، نوبت به من برسد و من هم از نزدیک ببینمت.

وقتی می بینم که کسی چفیه ات را می گیرد یا انگشترت را به کسی می دهی، دلم هوایت را می کند.

راستش کمی حسودی ام هم می شود.

خب چکار کنم؟

مگر من دل ندارم؟

خب من هم دوست دارم. چفیه ات را داشته باشم. یا لااقل از نزدیک ببینمت.

ولی خداروشکر وبلاگی دارم که می توانم برایت بسرایم.

می توانم عکس هایت را زینت بخشش کنم.

و می توانم از امام زمانی بگویم که تو سرباز او هستی.

الحمد لله...

التماس دعا آقا

سلام امام خوب من...

حالت چطور است؟ خوبی؟

با فتنه های خاموش و بدرفتاری های برخی سران چه میکنی؟

دلم خیلی برایت تنگ شده است.

دوست دارم هر روز سخنرانی داشته باشی.

کاش ما هم روزی برای تو جشن می گرفتیم.

کاش در سالروز درگذشت امام راحل در عین اینکه به یکدیگر تسلیت می گفتیم، سالروز به رهبری رسیدنت را هم تبریک می گفتیم.

کاش کمی انصاف داشتیم....

من کار به ضدانقلاب ها و مخالفان ندارم.

خود ما، فداییانت، کوتاهی کرده ایم.

برخی هستند که امام راحل را قبول دارند ولی تو را نه...

می دانی چرا؟ 

چون از امام راحل فقط می توانند یاد کنند ولی امام حاضر را باید فرمان ببرند.

ولی ما هم امام راحل را دوست می داریم و هم عاشقانه در وصف تو می سراییم.

بگذار دیگران هر چه می خواهند بگویند،

بگذار بگویند ما از تو بت ساخته ایم.

مهم قصد و نیت و غرض ماست.

ما تو را قبل از اینکه رهبرمان بدانیم، بنده ی خدا و سرباز امام زمان می شناسیم.

پس بگذار هر چه می خواهند بگویند.

منتظر نامه های بعدی هم باش.

خیلی زود دریافتشان خواهی کرد.