شما اگر بخواهید آن کسی را که موافق مذهب شما نیست و عقیده‌ی حقّ شما را قبول ندارد هدایت کنید، چه کار میکنید؟
اوّل شروع میکنید به مقدّسات او بدگویی کردن و دشنام دادن؟؟ اینکه به کلّی او را از شما دور خواهد کرد و امید هدایت او را به صفر خواهد رساند.
مطلبی که می خواهم مطرح کنم، اگر به درستی درک و هضم شود، می تواند گره گشای بسیاری از مشکلات فکری مان باشد و اگر با تعصب و به دور از منطق این مطلب را بخوانید، مطمئنا به مذاقتان خوش نخواهد آمد.
قبل از شروع بحث، ابتدا توضیحی درباره ی دو واژه ی حقیقت و واقعیت می دهم
حقیقت آن چیزی است که باید وجود داشته باشد مثل راستگویی مثل عدالت و...
ولی واقعیت آن چیزی است که وجود دارد.
مثلا دروغ و تبعیض حقیقت نیستند یعنی بر اساس حق، نباید وجود داشته باشند. اما واقعیت چیز دیگری است و دروغ و تبعیض وجود دارند، پس واقعیت اند.
مسئله ی ولایت فقیه یک حقیقت است یعنی باید وجود داشته باشد زیرا در جامعه ای اسلامی با ارزش ها و معیارهای اسلامی، باید یک سیستم و نظام اسلامی حاکم باشد و شخصی رهبری این مجموعه را به عهده گیرد.
ببینید، در قانون اساسی جمهوری اسلامی آمده است که اگر رهبری از ویژگی های موردنظر قانون، ساقط شود خود به خود عزل می شود و در همین باره امام خامنه ای فرمودند:
«در نظام جمهوری اسلامی، رهبری فقط تابع این نیست که کسی او را به خاطر اینکه شرائط را از دست داده، عزل کند؛ اگر این شرائط در او وجود نداشته باشد، خودش به خودی خود عزل‌شده است.»
بنابراین یک واقعیتی که ممکن است بوجود بیاید، این است که ممکن است ولی فقیه شرایط خود را از دست داده و عزل شود. این مطلب اختصاص به رهبری حاضر ندارد. این نص صریح قانون است که یک واقعیت محسوب می گردد.
لب مطلب این که همه ی باید تکلیفمان را با خودمان مشخص کنیم، همگی ما اول باید با ارزش ها و عقاید عهد ببندیم و بعد با افراد. یعنی اول باید ولایت فقیه را بپذیریم و سپس با ولی فقیه بیعت کنیم. زیرا ولی فقیه معصوم نیست و احتمال خطا و اشتباه و حتی گناه را نیز دارد و حتی ممکن است به مرحله ای برسد که از رهبری عزل شود، هر چند که احتمال این مسئله در زمان ما صفر باشد.
پس ما که به شخص رهبری علاقمند و به رهنمودهای رهبری پایبندیم، حواسمان به این نکته باشد که ما پیش از امام خامنه ای با قانون و اصول و ارزش های اسلامی بیعت کرده ایم و بنابراین خامنه ایسم(نسبت دادن امامت و عصمت به معنای خاص به امام خامنه ای) باطل است.
پ.ن: حاج سعید قاسمی ، در مورد منتظری میگفت زمانی عکس امام خمینی و منتظری باهم تو خونه ما بود، شبی که رادیو اعلام کرد سخن امام در مورد عزل منتظری رو، مادرم بهم گفت:پسر عکسشو بیار پایین... من بهش گفتم: فعلا صبر کن. اما مادرم با عصا زد به قاب عکس و اون افتاد شکست...
نامه شهید علی خلیلی به رهبرش 15 روز قبل از شهادت
سلام آقا جان!
امیدوارم حالتان خوب باشد. آنقدرخوب که دشمنانتان از حسودی بمیرند و از ترس خواب بر چشمانشان حرام باشد. اگر از احوالات این سرباز کوچکتان خواستار باشید،خوبم؛دوستانم خیلی شلوغش میکنند. یعنی در برابر جانبازی هایی که مدافعان این آب و خاک کرده اند،شاهرگ و حنجره و روده و معده من عددی نیست که بخواهد ناز کند… هر چند که دکترها بگویند جراحی لازم دارد و خطرناک است و ممکن است چیزی از من نماند…من نگران مسائل خطرناک تر هستم… من میترسم از ایمان چیزی نماند.
آخر شنیده ام که پیامبر(ص) فرمودند: اگر امر به معروف و نهی از منکر ترک شود، خداوند دعاها را نمی شنود و بلا نازل میکند. من خواستم جلوی بلا را بگیرم.اما اینجا بعضی ها میگویند کار بدی کرده ام. بعضی ها برای اینکه زورشان می آمد برای خرج بیمارستان کمک کنند میگفتند به تو چه ربطی داشت؟!!مملکت قانون و نیروی انتظامی دارد!ولی آن شب اگر من جلو نمی رفتم، ناموس شیعه به تاراج میرفت ونیروی انتظامی خیلی دیر میرسید. شاید هم اصلا نمی رسید…یک آقای ریشوی تسبیح بدست وقتی فهمید من چکار کرده ام گفت : پسرم تو چرا دخالت کردی؟ قطعا رهبر مملکت هم راضی نبود خودت را به خطر بیندازی!
من از دوستانم خواهش کردم که از او برای خرج بیمارستان کمک نگیرند، ولی این سوال در ذهنم بوجود آمد که آقاجان واقعا شما راضی نیستید؟؟ آخر خودتان فرمودید امر به معروف و نهی از منکر مثل نماز شب واجب است.آقاجان!بخدا دردهایی که میکشم به اندازه ی این درد که نکند کاری بر خلاف رضایت شما انجام داده باشم مرا اذیت نمیکند. مگر خودتان بارها علت قیام امام حسین(ع) را امر به معروف و از منکر تشریح نفرمودید؟مگر خودتان بارها نفرمودید که بهترین راه اصلاح جامعه تذکر لسانی است؟یعنی تمام کسانی که مرا توبیخ کردند و ادعای انقلابی گری دارند حرف شمارا نمی فهمند؟؟یعنی شما اینقدر بین ما غریب هستید؟؟
رهبرم!جان من و هزاران چون من فدای غربتت. بخدا که دردهای خودم در برابر درد های شما فراموشم میشود که چگونه مرگ غیرت و جوانمردی را به سوگ مینشینید.آقا جان!من و هزاران من در برابر درد های شما ساکت نمی نشینیم و اگر بارها شاهرگمان را بزنند و هیچ ارگانی خرج مداوایمان را ندهد بازهم نمی گذاریم رگ غیرت و ایمان در کوچه های شهرمان بخشکد.
بشکست اگر دل من بفدای چشم مستت
سر خمَ می سلامت شکند اگر سبویی
شادی روحش صلوات...!
آنچه در این سال جدید پیش رو داریم،
عبارت است از اقتصادی که به کمک مسئولان و مردم شکوفایی پیدا کند،
فرهنگی که با همّت مسئولان ومردم بتواند سمت وسوی حرکت ملّت رامعیّن کند
لذا من شعار امسال را و نام امسال را این قرار دادم:
«اقتصاد و فرهنگ با عزم ملّی و مدیریّت جهادی»
از حدود یکی دوسال پیش، یک موج عمومی در میان وبلاگ نویسان جبهه ی سایبری بوجود آمد و وبلاگ نویسان به طرز عجیبی به سمت و سوی مسئله ی ظهور و البته تعیین اشخاص ظهور و مصداق شناسی روی آورده بودند.
این کارها تا جایی پیش رفت که برخی برای ظهور وقت نیز تعیین کردند و گفتند که حدودا تا شش ماه دیگر حضرت مهدی(عج) ظهور خواهند کرد.
فعلا وارد مصادیق نمی شوم، چون بحث گسترده ای دارد اما در ادامه خواهید خواند که تعیین این مصادیق چه کار اشتباه و خطایی بود...
یکی از آثار مهمی که در این دوره تولید و بطور گسترده توزیع شد، مستند "ظهور نزدیک است" بود و در واقع تلاشی بود برای تطبیق شخصیت های بزرگ امروز با افراد بزرگ موثر در ظهور.
اما این کار اشتباه بود. بطوری که واکنش مخالفت آمیز بسیاری از مراجع و علما را برانگیخت و این افراد مشمول حدیث کذب الوقاتون"آنهایی که تعیین وقت می کنند، دروغ می گویند" شدند.
ابتدا باید ثابت شود که اصلا چرا مصداق شناسی درباره ظهور درست نیست.
اولا همه ی صحبت هایی که درباره مصداق ها شد، حدس و گمان بود و هیچکدام از آنها توسط مراجع عظام و علمای بزرگوار تایید نشد و حتی واکنش برخی از علما را هم برانگیخت.
دوما بر اساس دلایل عقلی برای هر کسی احتمال انحراف و یا هدایت در همه ی زمان ها وجود دارد. مثلا اگر ما شخصی را به عنوان سفیانی معرفی کردیم و آن فرد هدایت شد و یا به عکس مثلا کسی را به عنوان حتی یکی از سرداران سپاه امام زمان معرفی کردیم و آن شخص منحرف شد، آنگاه توجیه ما چه خواهد بود؟؟؟
البته تمامی این مسائل مصداق دارد. بودند افرادی که به عنوان سپه سالاران لشکر بقیة الله الاعظم، معرفی شدند ولی بعدها به انحراف کشیده شده و امروز خود نویسندگان آن مطالب و مستندسازان آن دوره نیز ادعاهای خود را قبول و باور ندارند.
سوما ممکن است ما شخصی را به عنوان یکی از افراد موثر در زمینه ی ظهور معرفی کنیم و بگوییم که مثلا دیر نیست که او سپاهی گرد آورد و لشکر کشی کند و... ولی آن شخص فوت کند. حالا چه از جبهه ی حق باشد چه باطل. برخی ممکن است در این مسئله بگویند خب رجعت می کنند. بله. درست است. ولی آن کسانی که این حرف ها را زدند به طور یقین اطمینان داشتند که ظهور در این زمان اتفاق می افتد و ما به طور قطع در آخرالزمان قرار داریم.
خب تا اینجا با دلایل عقلی ثابت شد که مصداق شناسی و تعیین وقت برای ظهور کار خطایی است. و اما برویم بر سر یکی از مهم ترین مصداق هایی که مطرح شد:
در آن دوره بسیاری از رزمندگان جبهه ی سایبری، امام خامنه ای را به عنوان سید خراسانی معرفی کردندو ایشان را به عنوان یکی از سرداران سپاه حضرت مهدی(عج) مشخص کردند.
بنا به روایات سید خراسانی فردی است که از جانب ایران، برای یاری امام مهدی و پیوستن به او قیام خواهد کرد.
به نظر من دلیل غلط بودن تطبیق امام خامنه ای بر سید خراسانی این بود که حتی اگر این دوستان درست تشخیص داده بودند و واقعا امام خامنه ای، سید خراسانی باشد، ولی نباید اعلام می کردند. به همان دلایلی که در بالا گفته شد. (از طرح این مثال بشدت پوزش میخواهم) مثلا فرض کنید که خدایی نکرده زبانم لال، امام خامنه ای فوت می کردند، خب این دوستان چه توجیهی برای حرفها و مصداق شناسی هایشان داشتند؟؟؟
این کار بسیار کار غلطی بود و کلا این مسئله ی مصداق شناسی ناشی از یک موج عمومی بود که به سرعت هم فروکش کرد و به نظرم این دوستان اگر چه شاید نگفتند و شاید درباره آن فکر نکردند، دیگر درباره این مسئله مطلبی را با این مضامین در وبلاگ هایشان منتشر نکردند و این جنبش و حرکت عمومی دچار اضمحلال شد.
مصداق شناسی درباره ظهور غلط بود و غلط هست.
در پایان این نکته را نیز مطرح می کنم که در روایات معتبر و احادیثی از معصومین به مومنان توصیه شده است که در مسئله ی ظهور سه کار را انجام ندهند:
1- تطبیق
2- توقیت(تعیین وقت)
3- ادعای دیدار.
در همین رابطه ببینید: کلیپی در رد مصداق شناسی
دانه های برنج را دانه دانه از روی پارچه ی سفید جمع می کند.
دانه های جمع شده را که می ریزد کنار غذای خورده نشده،تازه می فهمیم کشیده شدن امتداد آن پارچه ی سفید، از روی میز تا روی پایش برای تمیز ماندن عبایش نیست؛
برای تمیز ماندن برنج هاست، که از قاشق که می افتند، از خوردن نیفتند.
با یک دست و آن هم دست چپ غذا خوردن سخت است؛ گاهی برنج می ریزد دیگر..
هــرگــز بـــه غیــر جــانــان
مــا جــان نمی فــروشیــم . . .
جــان می دهیــم امـّـا
جــانــان نمی فــروشیــم . . .
دشمـن اگــر بـبـخشـد
کــاخ سفیــد خــود را
یـک تــار مــوی "رهبــر"
بــر آن نمی فــروشیــم . . .
