🇮🇷سحا نامه🇮🇷

رفاقت یعنی در هم آمیختگی دل ها و دست ها با هم...

رفاقت، فراتر از یک ارتباط معمولی است، مخلوطی است از عقل و احساس...

پیوندی است مستحکم و پایدار که به هر تندبادی نمی لرزد، فرو نمی پاشد...

هر رفاقتی که یکی از دو عنصر عقل و احساس را نداشت، دیری نمی پاید و دیر یا زود فرو می ریزد... این را کسی (این حقیر) می گوید که خودش تجربه و توان آغاز و فروریزش این جور رفاقت ها را داشته است... رفاقت هایی که شاید در ظاهر، ریشه دار و عمیق به نظر برسد، اما در باطن سست، توخالی و پوشالی است...

البته رفاقتی که سرشار از عقلانیت و خالی از احساس باشد، تقریبا نادرست است، و اما چه بسیار رفاقت های ناماندگاری که آکنده از احساس و تهی از عقلانیت اند.

رفاقت مقدس است، آن را با رفیق بازی اشتباه نگیریم، چون با رفیق باید زندگی کرد، نه بازی...

دارو و دوست!

هر دو دردها را تسکین می‌دهند...

با این تفاوت که «دوست»...نه قیمت دارد؛نه نیاز به بیمه ی حمایتی ؛چون خودش حمایت است!

نه مقدار دارد ؛نه تاریخ انقضا،بلکه هر چه قدیمی ‌تر باشد ، اثرش عمیق ‌تر و شفابخش ‌تر است!

هر دارو معمولا برای دردی مؤثر است ، و برای یک درد دیگر مُضِر...؛ 

اما دوست، بر هر دردی دواست!