🇮🇷سحا نامه🇮🇷

 چهارسال می گذرد... چهار سال می گذرد از خروش مردمان سرزمینم، ایران، بر علیه کسانی که با نام دین وارد شده بودند ولی اکنون در روزی که فرشتگان بر مصیبت عظمای شهادت سید و سالار شهیدان زجه می زنند، با کف و سوت در خیابان ظاهر شدند.... هلهله کردند.  شادی کردند. حرمت شکستند.

می دانی در جه روزی؟ در روزی که دردانه ی زهرا را سر بریدند. در روزی که از زیر سنگ خون جاری شد ولی آنها دلشان از سنگ هم سخت تر بود....

در میان تمام این جمع هتاک آیا نبود کسی که بگوید: ما چرا در "این روز" هلهله می کنیم؟ نبود کسی که بگوید: چرا همه جا رنگ عزا گرفته و ما با لباس عروسی به خیابان آمده ایم؟ کسی نبود که بپرسد: ما دعوایمان با نظام است، پس چرا به امام حسین بی حرمتی می کنیم؟

نه نبود. نبود چون آگاهی نبود. چون بصیرت نبود.چون آن جمعیت هتاک ندانستند که حق کدام است و باطل کدام. نفهمیدند و سزایش را هم دیدند.

در نهم دی 88 مردمان سرزمینم با هر رنگ و نژادی و زبانی به خیابانها ریختند و با همان شور و شعور حسینی روزهای اول انقلاب شعار مرگ بر فتنه و قتنه گر سر دادند.

مرگ بر کسی گفتند که خود را یار و همراه خمینی می دانست ولی در روز عاشورا هتک حرمت به سرور خمینی، حسین(ع)، کرده بود.

مردم فقط به خاطر این هتک حرمت به حسین نخروشیدند.بلکه خروشیدند تا بگویند ما از انقلاب و نظام و رهبرمان تا پای جان حمایت می کنیم.

خروشیدند تا بگویند:                                                                                                                                                            

ما همان نسل جوانیم که ثابت کردیم                   

 در ره عشق جگردار تر از صد مردیم                                                                                                                                         

هر زمان فکر خمینی افتد  سر ما                       

دور سید علی خامنه ای می گردیم

آری... 9 دی تجلی گاه شور مردم برای میثاق دوباره با ولی شان بود.تجلی عشق بود و حماسه. می خواستند به سران فتنه که به حسین زهرا بی حرمتی کرده بودند، بگویند:

اگر از سرهایمان کوه و از خونمان دریاها بسازید، نخواهیم گذاشت که در کتابها بنویسند: خامنه ای را مانند جدش حسین تنها گذاشتند......